It's a Movie Movie Movie World

Είναι δύσκολο για τους κινηματογραφιστές να το παραδεχτούν, αλλά μερικές ιστορίες απλά δεν μπορούν να μεταφερθούν στο σινεμά. Υπήρχαν μερικά «θαύματα» όπως η «Ζωή του Πι» του Ang Lee, αλλά αυτό οφείλεται στο τέλειο μείγμα του σκηνοθέτη και της ιστορίας. Το «Έμφυτο Ελάττωμα» και ο Paul Thomas Anderson δεν ήταν το σωστό ταίριασμα. Και αυτό γιατί από μόνος του ο Anderson κάνει περίπλοκες κι αφηρημένες ταινίες που είναι δύσκολο να ακολουθήσεις. Δίνοντας του ένα αστυνομικό μυθιστόρημα του Thomas Pynchon, του οποίου η πλοκή είναι πιο περίπλοκη από οποιαδήποτε Σέρλοκ Χολμς ή Πουαρό ιστορία έχετε διαβάσει, τότε ετοιμαστείτε να χαθείτε εντελώς. Έχοντας την τάση σαν σκηνοθέτης να επιλέγει έργα που επικεντρώνονται στο τέλος μιας εποχής, το «Έμφυτο Ελάττωμα» δεν αποτελεί εξαίρεση μια και περιστρέφεται γύρω από το τέλος της ψυχεδελικής δεκαετίας του 1960. Σκηνοθετικά λοιπόν καταφέρνει και κάνει μια σπουδαία δουλειά στη σύλληψη αυτής της περιόδου, μεταφέροντας μας εξαιρετικά το κλίμα μέσα στο οπο...

Αποτελώντας εγγύηση για παιδική (και όχι μόνο) κωμωδία κινουμένων σχεδίων από το 1999, ο «Μπομπ Σφουγγαράκης» αποτελεί πλέον ένα αναπόσπαστο κομμάτι της ποπ κουλτούρας. Λέγοντας αυτό, είμαι στην ευχάριστη θέση να σας αναφέρω ότι ο μικρός πορώδης τύπος δεν θα απογοητεύσει τους οπαδούς του στη δεύτερη περιπέτεια του στη μεγάλη οθόνη. Σκηνοθετημένο και γραμμένο (μαζί με άλλους τρεις) από τον Paul Tibbitt, η ταινία εστιάζει σε ένα παλιό ζήτημα για τον Βυθό του Μπικίνι, την κλοπή και το μυστήριο για το πού πήγε η συνταγή του Καβουροπάτυ. Η απώλεια της οδηγεί σε ένα υποθαλάσσιο χάος που αναγκάζει τους ήρωες να βγουν μέχρι την επιφάνεια. Το πρώτο πράγμα που θα εκτιμήσει κανείς βλέποντας την ταινία είναι η επιμονή να διατηρήσει την 2D εμφάνιση για το μεγαλύτερο μέρος της διάρκειας της. Το μάρκετινγκ και οι αφίσες μπορεί να προβάλλουν μια πιο ψηφιακή 3D περιπέτεια, η οποία όμως στην πραγματικότητα δεν λαμβάνει χώρα παρά μόνο στο τέλος της ταινίας και για λίγο, κάτι που βρήκα πολύ θετικό. Ακόμ...

Για όσους δεν το γνωρίζουν, το «Πενήντα Αποχρώσεις του Γκρι» είναι ένα ερωτικό μυθιστόρημα, γραμμένο από μια νοικοκυρά και διαβασμένο (με βάση τις πωλήσεις) από 100 εκατομμύρια κόσμο. Δεδομένης της απήχησής του, υπάρχουν πολλοί λάτρεις και οπαδοί και άλλοι τόσοι «haters» και επικριτές του. Προσωπικά, μην έχοντας διαβάσει το βιβλίο, αλλά γνωρίζοντας πλήρως τι πάω να δω, το συναίσθημα που είχα μετά το τέλος της προβολής ήταν έκπληξη. Και αυτό γιατί (αν δεν πας προκατειλημμένος) το έργο που θα παρακολουθήσεις δεν είναι κακό. Σαφέστατα δεν μιλάμε για αριστούργημα, αλλά στο πλαίσιο του είδους της έχουμε να κάνουμε με μια ιδιάζουσα κι ενδιαφέρουσα ταινία. Κρίνοντας την πηγή αναφοράς που είχαν, τα εύσημα πρέπει πρώτα-πρώτα να δοθούν στη σκηνοθέτιδα της ταινίας, Sam Taylor-Johnson, και στη σεναριογράφο, Kelly Marcel. Οι δυο τους κατάφεραν και μετέφεραν το βιβλίο στον κινηματογράφο με τέτοιο τρόπο που όχι μόνο λειτουργεί, αλλά σου παρέχει και μια υποβόσκουσα ευαίσθητη ιστορία αυτοανακάλυψης ...

Το «Ένα Κορίτσι Γυρίζει Σπίτι Μόνο του τη Νύχτα» εξελίσσεται σε μια φανταστική πόλη στο Ιράν ονομαζόμενη Bad City, με δρόμους άνευ ζωής και με τους κατοίκους της να είναι είτε τοξικομανείς κλεισμένοι στα σπίτια τους, είτε πλούσιοι περιφραγμένοι στις οικίες τους. Κάπου εκεί υπάρχει κι ένα ποτάμι γεμάτο πτώματα. Και κάθε βράδυ, μια κοπέλα, ντυμένη με ένα hijab, περιφέρεται στου δρόμους. Πολύ ενδιαφέρουσα υπόθεση, είναι όμως και η ταινία καλή; Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. Η ταινία της Ana Lily Amirpour είναι cool. Από την ασπρόμαυρη φωτογραφία μέχρι την electro-pop μουσική επένδυση της, όλα συνθέτουν μια επαναστατική, arty ατμόσφαιρα που θέλοντας και μη θα σε κερδίσει. Κάθε κάδρο της είναι τόσο προσεκτικά κι εξαιρετικά επιμελημένο που φτάνεις σε σημείο να θέλεις να πατάς συνεχώς pause για να την εκτιμήσεις στο έπακρο. Επηρεασμένη ξεκάθαρα από το «Άσε το Κακό να Μπει» αλλά και το «Eraserhead» στο στυλ, η σκηνοθέτης προτιμάει, αντί να διαθέτει εξάρσεις του gore ή αόριστα σασπένς,...

Προσπαθώντας να βάλω τον εαυτό μου στη θέση άλλων, θα έλεγα ότι θα υπάρξουν πολλοί που θα τη μισήσουν. Παρόλα αυτά, εγώ κλίνω προς την πλευρά αυτών (ίσως λίγων) που τους άρεσε η ταινία. Δεν ξετρελάθηκα βέβαια, γιατί αντικειμενικά μιλάμε για μέτρια πράγματα. Σίγουρα αρκετά από αυτά (τα ειδικά εφέ, η δράση, η καλλιτεχνική διεύθυνση) είναι φανταστικά. Αλλά η ταινία κάνει ελάχιστα για να αναπτύξει τον δικό της χαρακτήρα πέρα από τα αρχέτυπα και το σενάριο μοιάζει ικανοποιημένο στο να είναι, στην καλύτερη περίπτωση, μέτριο. Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή. Όταν το «Πεπρωμένο της Τζούπιτερ» άλλαξε ημερομηνία κυκλοφορίας από το καλοκαίρι του 2014 στον Φεβρουάριο του 2015, η Warner Bros εξέδωσε μια δήλωση υποστηρίζοντας ότι οι σκηνοθέτες χρειάζονται περισσότερο χρόνο για να ολοκληρώσουν τα πολλά ειδικά εφέ της ταινίας. Αυτή η εξήγηση ήταν, σε μεγάλο βαθμό, ύποπτη τότε, και ακόμα περισσότερο τώρα που έχουμε δει το τελικό προϊόν. Το συμπέρασμα που βγαίνει είναι ότι μόλις είδε η εται...

Συναρπαστική και ενοχλητική σε ίσα μέρη, η θαυμάσια ταινία του Damien Chazelle για έναν νεαρό ντράμερ της τζαζ με εμμονή προς το μεγαλείο αλλά και τον σαδιστικό δάσκαλό του, που τον σπρώχνει στο χείλος του γκρεμού, είναι μία από τις καλύτερες της χρονιάς. Διαβάζοντας την υπόθεσή του, μπορεί να σου είναι δύσκολο να σκεφτείς πώς ένα έργο για έναν καθηγητή και τον μαθητευόμενό του θα μπορούσε να είναι αγχωτικό, να σε κρατάει σε εγρήγορση και να είναι πέρα για πέρα συναρπαστικό. Ωστόσο, αυτό ακριβώς είναι το «Χωρίς Μέτρο», ένα έργο που θα κάνει τις καρδιές σας να χτυπάνε τόσο γρήγορα όσο και οι έντονες τυμπανοκρουσίες. Σε τεχνικό επίπεδο είναι τόσο άρτια που βλέποντας τη δεν θα καταλάβετε ότι είναι η δεύτερη μεγάλου μήκους προσπάθεια του σκηνοθέτη. Η γρήγορη κινηματογράφησή της και το τολμηρό μοντάζ της αξίζουν ατελείωτους επαίνους. Η φωτογραφία της αλλάζει με συνέπεια μεταξύ κρύας αποστασιοποίησης και ζεστής οικειότητας, μια αντιπαράθεση που αποδεικνύεται απολύτως ακαταμάχητη. Οι ερμην...