It's a Movie Movie Movie World

Είμαι στην ευχάριστη θέση να αναφέρω ότι το «X-Men: Ημέρες ενός Ξεχασμένου Μέλλοντος» είναι η ταινία X-Men που όλοι περιμέναμε. Απαλλαγμένη από την απαραίτητη παρουσίαση κι επεξήγηση των χαρακτήρων, αυτή η επιδέξια και ταχύτατη ταινία αποτελεί μια επιστροφή στη δράση των κόμικς σε συνδυασμό με πλούσιο συναίσθημα, δημιουργώντας ένα ελκυστικό πακέτο για τους φαν του κόμικς, τους φαν των προηγούμενων ταινιών, αλλά και όσους αγαπούν το σινεμά. Με τον σκηνοθέτη Bryan Singer στη σκηνοθετική καρέκλα, αυτή η φιλόδοξη περιπέτεια της Marvel χρησιμοποίει το στοιχείο του ταξιδιού στον χρόνο ως εφαλτήριο για το ξεδίπλωμα μιας αχαλίνωτης δημιουργικότητας και φαντασίας. Με τον Matthew Vaughn να έχει καλύψει στην προηγούμενη ταινία τη δεκαετία του 1960, ο Singer αναλαμβάνει τη δεκαετία του 1970 και τα δίνει όλα. Λαμπτήρες λάβας, στρώματα νερού, δερμάτινα μπουφάν, φωτοβολίδες και κιτς μαλλιά αφθονούν, οι τοποθεσίες αλλάζουν από τη Νέα Υόρκη στη Μόσχα, την Κίνα, το Βιετνάμ, το Παρίσι και την Ουάσιγκτ...

Ναι, είναι γεγονός: ο νέος «Godzilla» του Gareth Edwards εκπληρώνει τις προσδοκίες προσφέροντας θεαματικά οπτικά εφέ, έναν εξαιρετικό και σκοτεινό σχεδιασμό παραγωγής και ένα υπέροχο μουσικό σκορ από τον Alexandre Desplat, που εκπέμπει φόβο σε ολόκληρη τη διάρκεια του έργου. Είμαι μαγκωμένος και βάζω τρεισήμισι αστεράκια για δύο λόγους. Πρώτον ίσως είναι δύσκολο για κάποιους να βρουν ενδιαφέρουσα την ανθρώπινη πλευρά της ιστορίας. Δεύτερον υπάρχει μια αδιαπέραστη σοβαρότητα και μια έντονη έλλειψη του χιούμορ που προσδίδει μια βαρύτητα η οποία θα μπορούσε να είχε αποφευχθεί. Αυτοί οι δυο λόγοι αποτρέπουν την ταινία από το να πλησιάσει τον χαρακτηρισμό του αριστουργήματος, επιτρέποντας της όμως παράλληλα να διατηρήσει την αίσθηση του b-movie που με τον προϋπολογισμό ενός μπλοκμπάστερ μετατρέπεται σε μια από τις πιο ωραίες ταινίες επιστημονικής φαντασίας που έχουμε δει τελευταία. Πιο συγκεκριμένα, τα περισσότερα εύσημα πρέπει να αποδοθούν στο σενάριο της ταινίας. Όχι στο σύνολο του, ...

Ο βρετανικός κωμικός ηθοποιός Richard Ayoade τράβηξε την προσοχή της κινηματογραφικής βιομηχανίας το 2010 με το ντεμπούτο του, «Υποβρύχιο», μια έξυπνη προσαρμογή του μυθιστορήματος του Joe Dunthorne με το ίδιο όνομα. Σχεδόν τρία χρόνια μετά επιστρέφει με το «Ο Σωσίας», μια ταινία βασισμένη πάλι σε λογοτεχνική πηγή, αυτή τη φορά όμως από τον ρώσο συγγραφέα Φιοντόρ Ντοστογιέφσκι και τη δυστοπική νουβέλα του. Μεταφέροντας την ιστορία του Ντοστογιέφσκι από τα τέλη του δέκατου ένατου αιώνα στη Ρωσία σε μια εναλλακτική εκδοχή της μεταπολεμικής Αμερικής, ο συγγραφέας και σκηνοθέτης Richard Ayoade έχει δημιουργήσει μια θαυμάσια ψυχολογική μαύρη κωμωδία μεν, με δυο-τρία προβληματάκια δε. Εμφανέστατα επηρεασμένη από το έργο άλλων σκηνοθετών, η ταινία του Ayoade είναι από εκείνες που διαθέτουν εξαιρετικές επιμέρους στιγμές και όχι ένα συνεκτικό σύνολο. Σεναριακά μοιάζει παγιδευμένη ανάμεσα σε μια μάζα ιδεών που ποτέ δεν σταθεροποιείται σε μια πραγματικά ικανοποιητική κινηματογραφική ροή. Είναι...

Ασχολούμενη με ισχυρογνώμονες χαρακτήρες που μαστίζονται από δυσάρεστες εσωτερικές συγκρούσεις σε ένα περιβαλλοντολογικό υπόβαθρο, η νέα ταινία της Kelly Reichardt («Το Πέρασμα του Μικ», «Γουέντι & Λούσι») ακολουθεί μια ομάδα οικολόγων ακτιβιστών που σχεδιάζουν να ανατινάξουν ένα φράγμα και προσπαθεί, μέσα από την ιστορία τους, να δώσει απαντήσεις σε ερωτήματα τύπου: μέχρι πού θα φτάνατε για να υπερασπιστείτε ένα λειτούργημα; Ο σκοπός αγιάζει πάντα τα μέσα; Η αποκάλυψη πολλών στοιχείων της ιστορίας μπορεί να ζημιώσει την εμπειρία της ταινίας, γι` αυτό θα προσπαθήσω να προχωρήσω όσο πιο αόριστα μπορώ, λέγοντας απλά ότι ερχόμαστε αντιμέτωποι με μια ταινία δύο μισών. Το πρώτο μισό είναι η οργάνωση και πραγματοποίηση του σχεδίου και το δεύτερο τα επακόλουθα. Η Reichardt μαζί με τον συν-σεναριογράφο της, Jon Raymond, και το ταλαντούχο καστ της μοιάζουν να αφιερώνουν το μεγαλύτερο μέρος στο πρώτο μισό περιγράφοντας μας τη διαδικασία μέσω της οποίας οι χαρακτήρες συγκεντρώνουν τα υλ...

Όταν μια νέα ταινία του Jason Reitman κυκλοφορεί, υπάρχουν μερικά πράγματα που σίγουρα μπορείτε να περιμένετε παρακολουθώντας την. Ξέρετε ότι θα παρακολουθήσετε ένα εξαιρετικό καστ να δίνει εξαίσιες ερμηνείες, ξέρετε ότι θα ακούσετε ένα υπέροχο soundtrack και το πιο πιθανό από όλα είναι ότι θα γελάσετε και θα κλάψετε χάρη στον συνδυασμό συναισθημάτων που σου προκαλούν οι ταινίες του. Μακριά από όλα τα παραπάνω βρίσκεται το «Labor Day», το νέο του κινηματογραφικό εγχείρημα, βασισμένο στο ομώνυμο μυθιστόρημα της Joyce Maynard: μια ταινία που επεκτείνει τα όρια των κινηματογραφικών ειδών που μπορεί να σκηνοθετήσει. Καταφέρνοντας όπως πάντα να πάρει μια βάση και να την ξεψαχνίσει με τρόπο πλούσιο, το «Labor Day» επιτρέπει στον σκηνοθέτη να μας παρουσιάσει τρεις κεντρικούς χαρακτήρες χωρίς περισπασμούς. Ομοίως, τα τρία αστέρια της ταινίας (Kate Winslet, Josh Brolin και Gattlin Griffith) απεικονίζουν την ουσία των προβληματικών χαρακτήρων τους με ωμή ειλικρίνεια και πίστη. Μέσω πανέμορφων...