Ο John Lee Hancock έχει έξυπνα δημιουργήσει μια ταινία, της οποίας η συναισθηματική καρδιά προστατεύεται από τεχνάσματα και τη χρήση της κωμωδίας, με αποτέλεσμα οι επιπτώσεις της να έχουν διπλή απήχηση. Αποφεύγοντας οποιαδήποτε φανταχτερή, πασπαλισμένη με χρυσόσκονη, εξιστόρηση της ιστορίας, το σενάριο των Kelly Marcel και Sue Smith έχει βρει την τέλεια δομή δένοντας μαγικά το παρελθόν και το παρόν. Εξετάζοντας ένα συναρπαστικό κομμάτι της ιστορίας του κινηματογράφου και παράλληλα μια προσωπική ιστορία για το πώς η πιο επώδυνη παιδική ανάμνηση μπορεί να οδηγήσει στη γέννηση μιας θαυμαστής δημιουργίας, οι σεναριογράφοι φτιάχνουν ένα συναισθηματικό rollercoaster για τη λύτρωση και την απελευθέρωση μας από το παρελθόν. Υπάρχουν πραγματικά κάποιες ανεκτίμητες στιγμές μέσα στην ταινία, που όσοι είναι εξοικειωμένοι με το αριστούργημα της Disney «Μαίρη Πόππινς», αλλά και όσοι δεν είναι, σίγουρα θα εκτιμήσουν.
Ο κύριος παράγοντας που κάνει την ταινία να ξεχωρίζει, είναι οι ερμηνείες των δυο πρωταγωνιστών. Αποτελώντας μια ενδιαφέρουσα επιλογή από την αρχή, o Tom Hanks στον ρόλο του Walt Disney πραγματικά δοκιμάζει τις υποκριτικές του ικανότητες, συλλαμβάνοντας, τόσο σωματικά όσο και πνευματικά, την ουσία του Walt Disney. Στην απέναντι όχθη, η Emma Thompson, μια από τις καλύτερες ηθοποιούς όλων των εποχών, χτυπά ακριβώς τη σωστή νότα στην απεικόνισή της P.L. Travers, ενός ρόλου που ενώ ξεκινά ως μια εκκεντρική καρικατούρα, αργά αλλά σταθερά καταλήγει στην απεικόνιση μιας πραγματικής γυναίκας με βαθιά πολυπλοκότητα, και παραδίδει μια άξια βράβευσης για Όσκαρ ερμηνεία. Πέρα όμως από το πρωταγωνιστικό δίδυμο, όλο το υπόλοιπο υποστηρικτικό καστ τα καταφέρνει περίφημα. Οι Novak, Schwartzman και Whitford είναι ιδιαίτερα καλοί ως οι εικονικοί συνθέτες Sherman (οι δύο πρώτοι) και ο σεναριογράφος Don DaGradi, αντίστοιχα, ο Paul Giamatti είναι πάντα εξαιρετικός και η Ruth Wilson συνεχίζει να αποδεικνύεται αξιόπιστη ηθοποιός. Είναι, όμως, ο Colin Farrell που κλέβει την παράσταση με μια εξαίσια απεικόνιση ενός πολύπλοκου ανθρώπου και παραδίδει ίσως την καλύτερη ερμηνεία της καριέρας του.
Δουλεμένο μέχρι και την τελευταία λεπτομέρεια σε όλους τους τομείς, το «Η Μαγική Ομπρέλα» καταφέρνει και κάνει κάτι που σπάνια το συναντάς σε ταινίες: ενημερώνει και αλλάζει την εντύπωσή μας για κάτι που νομίζαμε ότι γνωρίζαμε, ενώ ταυτόχρονα ενισχύει αυτό που πάντα αγαπούσαμε σε αυτό ή ακόμα καλύτερα, εξάπτει εκ νέου το ενδιαφέρον σε εκείνους που μπορεί να μην τους άρεσε η παλιά ταινία. Εν πάση περιπτώσει, η τελευταία ταινία του σκηνοθέτη του «Μια Σχέση Στοργής», John Lee Hancock, είναι ένα τρυφερό και καλογυρισμένο κομμάτι της ιστορίας, το οποίο καταφέρνει να αποδημήσει και στη συνέχεια να ανακατασκευάσει έναν εικονικό χαρακτήρα και μια αριστουργηματική ταινία με έναν τρόπο ειλικρινή, ώριμο κι ευσεβή. Ετοιμάστε τα χαρτομάντιλα σας, χαλαρώστε και αφήστε την ταινία να σας μαγέψει.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου