It's a Movie Movie Movie World

Το «Broken City» ανήκει σε ένα είδος ταινιών το οποίο κατά το παρελθόν μπορεί να περηφανευτεί ότι έχει απασχολήσει μεγάλους σκηνοθέτες κι έχει παράγει μερικές πραγματικά καλές και κλασσικές ταινίες. Και παρόλο που το συγκεκριμένο έργο δεν μπορεί να συγκριθεί με αυτές και ακόμα κι αν δεν διαπρέπει 100%, πρέπει να παραδεχτώ ότι έχει δημιουργηθεί με αρκετή φροντίδα προκειμένου να διασφαλιστεί ότι τα πάντα θα είναι συναρμολογημένα με αρκετή προσοχή και οποιαδήποτε ένσταση κι αν έχεις για το αποτέλεσμα, αυτή να είναι μηδαμινή. Χρειάζεται πραγματικά μεγάλη προσπάθεια για να κατασκευάσει κανείς μια ταινία που απλά λειτουργεί τόσο αποτελεσματικά όσο το «Broken City». Πρόκειται για ένα έργο που ξέρει περί τίνος πρόκειται, ξέρει πώς να πει αυτό που θέλει να πει και δεν τα θαλασσώνει στη διαδρομή. Ακόμη και η πλοκή του είναι κατασκευασμένη με έναν άκρως λειτουργικό τρόπο. Δεν υπάρχουν εκκρεμότητες, δεν υπάρχουν αφηγηματικά αδιέξοδα και δεν προσπαθεί ποτέ να παραπλανήσει το κοινό. Το ένα πράγ...

Συνεχίζοντας την ανοδική πορεία του ιρανικού σινεμά, το οποίο τα τελευταία χρόνια μας δίνει μικρά αριστουργήματα (δείτε το βραβευμένο με Όσκαρ Ένας Χωρισμός και θα καταλάβετε τι εννοώ), ο Massoud Bakhshi μας παρουσιάζει τη νέα του ταινία «Μια Αξιοπρεπής Οικογένεια». Ένα τεταμένο, αγχωτικό και πολιτικά αιχμηρό φιλμ, το οποίο συνδυάζει επιδέξια την αγωνία, μέσα από στοιχεία θρίλερ, και τον κοινωνικό σχολιασμό, παραδίδοντας μας ένα οξύ σχόλιο στην Τεχεράνη του σήμερα, αλλά κι ένα σύνθετο δραματικοποιημένο κατηγορητήριο για τη μετα-επαναστατική περίοδο στο Ιράν. Παρουσιάζοντας την ιστορία του σαν ένα αφηγηματικό κρυφτό, ο Bakhshi αναγκάζει τον θεατή να μπει στο παιχνίδι του από το πρώτο κιόλας πλάνο. Αναμιγνύοντας πολεμικές σκηνές μαζί με πλάνα της σύγχρονης Τεχεράνης, διαπρέπει στη δημιουργία μιας συνεχόμενης υποβόσκουσας απειλής. Έχοντας λοιπόν επιτύχει τη δημιουργία της απαραίτητης ατμόσφαιρας, ο Bakhshi αρχίζει να εξιστορεί τις αλληλένδετες ιστορίες στο περίπλοκα δημιουργημ...

Ό,τι του φανεί του Λωλοστεφανή! Φράση που άνετα θα μπορούσε να χαρακτηρίσει τη νέα ταινία του Pedro Almodovar, «Δεν Κρατιέμαι». Ειλικρινά, δεν μπορώ να καταλάβω πώς το μυαλό που μας χάρισε το 2011 το αριστουργηματικό Το Δέρμα που Κατοικώ είναι υπεύθυνο και για τη συγκεκριμένη ταινία. Μετά από σκέψη, λοιπόν, έφτασα να καταλήξω στο συμπέρασμα ότι δύο τινά μπορεί να συμβαίνουν: είτε ο σκηνοθέτης τα έχει εντελώς χαμένα, είτε (και το πιο πιθανό) του έχει δοθεί πολύ στουντιακή ελευθερία, πόσο μάλλον όταν αυτό το στούντιο τού ανήκει. Δεν εξηγείται διαφορετικά. Αντιλαμβάνομαι ότι στους χαλεπούς καιρούς που ζούμε, με την οικονομική κρίση, μέσα σε έναν κόσμο που δυσκολεύει όλο και περισσότερο την καθημερινότητα μας, η συγκεκριμένη ταινία θα αποτελέσει ένα διάλειμμα. Θα σας κάνει να χασκογελάσετε και γενικώς να ξεχαστείτε. Όπως, επίσης, δίνω τα εύσημα από μεριάς μου στον σκηνοθέτη γιατί κατανοώ ότι θα ήταν πολύ εύκολο γι `αυτόν να κάνει μια πιο συμβατική ταινία, κάτι που θα ικανοποιούσε το μ...

Το «Οζ: Μέγας και Παντοδύναμος» είναι ένα πρίκουελ της ταινίας Ο Μάγος του Οζ και όχι ένα ριμέικ. Είναι η ιστορία της απαρχής του μάγου και της κακιάς μάγισσας που ήταν υπεύθυνη για όλα τα δεινά που πέρασε η Dorothy της Judy Garland. Βέβαια, το από που προήλθαν οι χαρακτήρες της βραβευμένης με 2 Όσκαρ ταινίας του 1939, ίσως να μην το αναρωτηθήκατε ποτέ, το Χόλιγουντ όμως βάλθηκε να σας δώσει την απάντηση και καλό θα ήταν να δώσετε στην απάντηση μια ευκαιρία γιατί το «Οζ: Μέγας και Παντοδύναμος» είναι μια πολύ γλυκιά κι ευχάριστη ταινία που αξίζει να δείτε στο σινεμά. Διαθέτοντας το κατάλληλο μείγμα οικογενειακής διασκέδασης και σκοτεινής περιπέτειας φαντασίας και σκηνοθετημένο με πολύ ενεργεία από τον Sam Raimi, το έργο, ευτυχώς, δεν είναι ένας ακόμα θλιβερός κλώνος των ταινιών του Tim Burton. Υπάρχουν βέβαια φορές κατά τη διάρκεια του που μας έρχονται στο μυαλό εικόνες από το CGI έκτρωμα του Burton, Η Αλίκη στη Χώρα των Θαυμάτων. Ακόμα και έτσι, όμως, κι ενώ οι οπτικές ενδείξεις εί...

Το δελτίο τύπου της συγκεκριμένης ταινίας λέει το έξης: «Το Black Box είναι η πειραματική σκηνή της Κρατικής Σχολής Χορού. Στη σκηνή αυτή, οι χορευτές εκτός από το να χορεύουν, μιλάνε, τραγουδούν, γνωρίζουν τον έρωτα και την απογοήτευση. Κινηματογραφημένη με αμεσότητα, η ταινία αποφεύγει την αφήγηση και αφήνει τον πρωταγωνιστικό ρόλο στο σώμα και το χορό». Παραθέτω το συγκεκριμένο απόσπασμα για δύο λόγους. Πρώτον για να πάρει μια ιδέα το κοινό περί τίνος πρόκειται και δεύτερον γιατί, μην έχοντας καμιά απολύτως σχέση με τον χορό, θεωρώ ότι είμαι παντελώς αναρμόδιος να κρίνω την ταινία αντικειμενικά. Οπότε, θα πω το έξης: για τους λάτρεις του χορού και όσους θέλουν να πάρουν μια ιδέα τού τι κάνουν οι χορευτές, το συγκεκριμένο φιλμ θα τους αρέσει πολύ. Για τους υπόλοιπους, μπορεί και να βαρεθούν λίγο.

Η νέα ταινία του Olivier Assayas ασχολείται με την ιστορία ενηλικίωσης ενός νεαρού Γάλλου σπουδαστή με το όνομα Gilles (Clement Metayer), ο οποίος στον απόηχο της πολιτικής αναταραχής του 1968 βρίσκεται διχασμένος μεταξύ των πολιτικών του πεποιθήσεων και των προσωπικών φιλοδοξιών του. Το «Μετά το Μάη» είναι στον πυρήνα του μια ταινία για την αφύπνιση της συνείδησης, στην όποια ο Assayas έχει το θάρρος να μας θυμίσει την ανάγκη να ευθυγραμμιστούν οι δράσεις μας στη ζωή με τις πεποιθήσεις μας. Νοηματικά, λοιπόν, όλα καλά. Βγαίνει όμως αυτό στον θεατή βλέποντας την ταινία; Δυστυχώς, ούτε στο ελάχιστο. Το κύριο ζήτημα της ταινίας είναι ότι ποτέ δεν ασχολούμαστε ουσιαστικά με τους χαρακτήρες. Και όχι μονό στον πολιτικό τους λόγο, όπου κι εκεί ο Assayas αγωνίζεται να κάνει μερικά από τα τετριμμένα λόγια των πρωταγωνιστών του να ηχούν πειστικά, αλλά στο σύνολο τους αφού η μεγάλη επιπολαιότητα της απεικόνισης των εφήβων του έργου, καθώς τρέχουν γύρω-γύρω ζωγραφίζοντας ο ένας τον άλ...