Και μπορεί τα παραπάνω να παραπέμπουν σε μια τύπου “Ρωμαίος και Ιουλιέτα“ καταδικασμένη ιστορία αγάπης, όμως το έργο του Πολ Μαγκουιγκαν δεν είναι μια τυπική βιογραφία. Πρόκειται για μια, σε ίσα μέρη, γοητευτική, γλυκόπικρη, χιουμοριστική και απελπιστικά θλιβερή ιστορία αγάπης. Και μπορεί ανά διαστήματα να βγάζει μια ωραιοποιημένη πλευρά, αλλά αυτό δεν την εμποδίζει να θριαμβεύει αθροιστικά. Καλύπτοντας τόσες πολλές διαφορετικές γωνίες και θέματα, από την αξία και τη μεταχείριση των ηλικιωμένων ηθοποιών μέχρι τα γηρατειά, τις ασθένειες και τον θάνατο. Και κυρίως το θέμα των ρομαντικών σχέσεων με μεγάλη διαφορά ηλικίας που αντιμετωπίζεται εντελώς διαφορετικά από κάθε άλλη ταινία. Η σχέση μεταξύ της Γκλόρια και του Πίτερ εδώ είναι μια γνήσια εξέταση μιας δυναμικής που τόσο συχνά απεικονίζεται φθηνά σε άλλες ταινίες, ή σαν κάτι σαν σοκ στη πλοκή. Υπάρχει τόσο περισσότερο ζουμί σε αυτή την σχέση μεταξύ μιας γυναίκας που πλησιάζει το εξήντα και ενός αγοριού στα είκοσι του και η ειλικρίνεια με την οποία ο σκηνοθέτης την αντιμετωπίζει είναι κάτι πραγματικά το υπέροχο.
Η αντίληψη και η κατανόηση των μηνυμάτων του έργου μεταδίδονται στο κοινό χάρη στις ερμηνείες του εξαιρετικού καστ. Η Μπένινγκ είναι φανταστική στην πολύπλοκη απεικόνιση της ηθοποιού Γκράχαμ. Έχει πολλές διαφορετικές πτυχές της περίπλοκης προσωπικότητάς της να μεταφέρει, αλλά το πετυχαίνει με μεγάλη ευκολία. Από την άλλη ο Μπελ εδώ βρίσκει τον καλύτερο του ρόλο μετά τον «Billy Elliot - Γεννημένος Χορευτής». Παίζει το ρόλο με τέτοια ειλικρίνεια και δείχνει μια πραγματική ωριμότητα στην ικανότητά του να ενεργεί και μοιράζεται μια υπέροχη χημεία με την Μπένινγκ. Το υποστηρικτικό καστ είναι παρομοίως καλό. Η ταινία αποτελεί και μια επανένωση του Billy Elliot με την μητέρα του Τζούλι Γουόλτερς. Δεν αποτελεί έκπληξη το γεγονός ότι και εδώ η μεγάλη βρετανίδα ηθοποιός είναι εκπληκτική. Η ταινία όμως ανήκει εξολοκλήρου στους δυο πρωταγωνιστές και δικαιωματικά λαμβάνουν σχεδόν όλο το επίκεντρο.
Ο σκηνοθέτης Μαγκουιγκαν εφαρμόζει μια λαμπερή και αστραφτερή λάμψη στην παραγωγή, ταιριαστή στην τύπου βίντατζ εικόνα της κεντρικής ηρωίδας, χωρίς ποτέ να καπελώνει τα δραματικά στοιχεία της ιστορίας της. Παίζοντας με την χρωματική παλέτα του έργου καθώς αυτό εξελίσσεται αντικατοπτρίζει την ακατέργαστη ευαισθησία αυτών των χαρακτήρων καθώς αυτή διαχέεται στην οθόνη. Εξαιρετικά φτιαγμένο και εκτελεσμένο, το «Film Stars Don’t Die in Liverpool» είναι μια εντελώς γοητευτική και όμορφη ταινία που θα απαιτήσει έναν ώμο για να κλάψετε και ένα χέρι για να κρατήσετε...
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου