Επειδή η συγκεκριμένη ταινία είναι τόσο πολύ έξω από όσα έχουμε συνηθίσει να βλέπουμε στην οθόνη, όσα λιγότερα γνωρίζουμε, τόσο το καλύτερο. Ως εκ τούτου, θα προσπαθήσω να είμαι όσο μετρημένος μπορώ στην προσπάθεια μου να σας εκφράσω το πόσο πολύ πρέπει να δείτε τη συγκεκριμένη ταινία. Mε την πρώτη ματιά, η ταινία φωνάζει «κλασικό ρομάντζο», αφού τρέιλερ και αφίσα απεικονίζουν μια βραβευμένη με Όσκαρ ηθοποιό ντυμένη κομψά με φόντο την επαρχιακή Αυστραλία. Ωστόσο, η Jocelyn Moorhouse σκηνοθετεί την προσαρμοσμένη από το μυθιστόρημα της Rosalie Ham ιστορία χωρίς υποχωρήσεις και συμβιβασμούς, μπερδεύοντας μαύρη κωμωδία, θρίλερ μυστηρίου, αισθησιακό ρομαντισμό, σπαγγέτι γουέστερν και εκκεντρικούς χαρακτήρες σε μια ιστορία εκδίκησης που είναι τόσο μοναδική όσο είναι διασκεδαστική.
Το φιλμ αφηγείται την ιστορία της Myrtle `Tilly` Dunnage, η οποία επιστρέφει στην πατρίδα της -τη φανταστική πόλη Dungatar- προκειμένου να αναλάβει τη φροντίδα της άρρωστης μητέρας της, Molly, και να λύσει το μυστήριο που την ανάγκασε να την εγκαταλείψει. Στο πρώτο μισό, η επιστροφή της όχι μόνο της επιτρέπει να αποδείξει την αξία της, αλλά και να έρθει αντιμέτωπη με φήμες της παιδικής της ηλικίας. Αυτός ο συνδυασμός των στόχων του κεντρικού χαρακτήρα δημιουργεί ένα περίεργο ζευγάρωμα αστυνομικού μυστήριου και συγκινητικής φαρσοκωμωδίας. Η πιο επιτυχημένη πτυχή της ταινίας είναι ότι αυτά τα δύο ξεχωριστά στοιχεία, το ανάλαφρο και το απειλητικό, αντιμετωπίζονται με τον ίδιο πρόσχαρο τόνο και εναλλάσσονται μεταξύ τους τόσο γρήγορα που σε κάνουν να αναρωτιέσαι για τον κινηματογραφικό κόσμο που παρακολουθείς. Από τεχνική άποψη, αυτή είναι μια γενναία κίνηση και αν κάποια στοιχεία ήταν πιο ακραία, η «Μοδίστρα» θα ήταν ως επί το πλείστον μια χαζή ταινία. Ευτυχώς, η Moorhouse καταφέρνει να επιτύχει μια λεπτή ισορροπία ανάμεσα στο μαύρο χιούμορ και σε μια, σχετικά αληθοφανή, αναπαράσταση ενός ανελέητου και τραγικού κόσμου.
Το δεύτερο μισό ασχολείται με το ξετύλιγμα του μύθου του πρώτου. Χαρακτηριζόμενο από μια αντισυμβατική ανάπτυξη στην πλοκή που ξεφεύγει από συνηθισμένα, το έργο κλιμακώνεται συνειδητά σε μια κωμικοτραγική ιστορία εκδίκησης, που ακριβώς όπως οι τοπικές γυναίκες, έτσι κι αυτή μεταμορφώνεται. Χάρη στην πειραματική δομή της περνάει το βαθύτατο νόημά της δίνοντάς μας τη δυνατότητα να κατανοήσουμε τους κατοίκους της πόλης και την τελική πράξη ως μεταφορά ύψιστης σημασίας και κάθαρσης. Πολλοί θα πουν ότι υπάρχουν τρεις ή τέσσερις ταινίες μέσα σε μία, αλλά η παραδοξότητα με την οποία όλα εξελίσσονται και οι μοναδικές ερμηνείες μετατρέπουν τη «Μοδίστρα» σε ένα μόνιμα αστείο και εκκεντρικό παραμύθι ειπωμένο με επιδεξιότητα. Και μια και μιλήσαμε για ερμηνείες, τα λόγια είναι περιττά. Η Kate Winslet, ενσταλάζοντας στον χαρακτήρα της θάρρος, περιφρόνηση και στυλ, είναι για ακόμα μία φορά εξαιρετική. Η Judy Davis φυσάει ερμηνευτικά υπενθυμίζοντας μας πόσο καλή ηθοποιός είναι. Ο Liam Hemsworth εκπλήσσει ευχάριστα δείχνοντας μας ότι είναι έτοιμος για μεγάλους ρόλους. Ο Hugo Weaving κλέβει κάθε σκηνή στην οποία εμφανίζεται. Ενώ, τέλος, η Sarah Snook είναι σίγουρο ότι θα μας απασχολήσει στο μέλλον.
Εν ολίγοις, η «Μοδίστρα» είναι τόσο διασκεδαστική, τόσο απρόσμενα ουσιώδης, τόσο συναρπαστικά εκκεντρική. Μια συγκινητική και εκπληκτικά πειραματική ταινία που αξίζει σίγουρα να δείτε.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου