Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

How to Be Single [1/5]

Αν και δεν το συνηθίζω, θα ξεκινήσω (ίσως για πρώτη φορά) μια κριτική με μια περίληψη της υπόθεσης: το «Οδηγός για Singles» αφηγείται την ιστορία της Alice, μιας φρεσκοχωρισμένης από επιλογή, νεαρής γυναίκας, η οποία μαζί με τη βοήθεια της «φίλης» της, Robin, αποφασίζει να εκμεταλλευτεί την τωρινή της κατάσταση ξεφαντώνοντας στη Νέα Υόρκη, προσπαθώντας να ανακαλύψει πώς είναι να είσαι single. Εκεί θα βρει ανθρώπους που είτε ψάχνουν για το άλλο τους μισό, είτε παρέα μιας νύχτας ή κάτι μεταξύ των δύο. Μέσα από πολλά σκαμπανεβάσματα, η πόλη που δεν κοιμάται ποτέ, θα της διδάξει ότι όλοι πρέπει να μάθουν να ζουν σε έναν κόσμο στον οποίο ο ορισμός της αγάπης αλλάζει συνεχώς.

Υπόθεση άκρως ενδιαφέρουσα, αφού διαβάζοντας τη σε κάνει να ελπίζεις ότι το «Οδηγός για Singles», αν μη τι άλλο, θα ξεφεύγει από τον δρόμο που έχει χαράξει το «Sex and the City» που ήθελε την Carrie Bradshaw να κυνηγά το Mr. Big, και θα διαθέτει πλοκή που το θέμα του εργένη κατ` επιλογή και οι επιπτώσεις της μοναξιάς θα είναι στο επίκεντρο. Δυστυχώς, όμως, τα ίδια παντελάκη μου, τα ίδια παντελή μου. Αστεία που έχουν να κάνουν με το σεξ διαδέχονται το ένα το άλλο, τα κλισέ του είδους παρελαύνουν μπροστά σου και το μόνο που προκαλεί ένα στοιχειώδες γέλιο είναι οι ερμηνείες των ηθοποιών. Συγγνώμη, αλλά, ακριβώς όπως υπάρχουν πολλοί τρόποι για να ερωτευτεί κανείς, υπάρχουν άλλοι τόσοι για να βρει κάποιος τον εαυτό του. Δεν υπάρχει μόνο ο αλκοολισμός και το αχαλίνωτο σεξ με τον οποιονδήποτε.

Για να καταλάβετε το πόσο η ταινία δεν έχει καμία συνοχή, όσο πλησιάζουμε προς το τέλος της, το μήνυμα της γίνεται όλο και λιγότερο σαφές: είναι το να είσαι single και αυτόνομος η πραγματική λύση, ή η συνύπαρξη με έναν άλλο αποτελεί ουσιαστικό μέρος της φύσης μας; Θα μου πείτε πολλά ζητάω και εγώ, κι όμως… Μέσα στον κακό χαμό, η βασική πλοκή του έργου (η ζωή της Alice) άξιζε μια καλύτερη ταινία και όχι μόνο 10 λεπτά υπέροχων τελικών σκηνών. Άλλη μία χαμένη ευκαιρία…

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

The Amazing Spider-Man [3/5]

Reboot. Σε κινηματογραφικούς όρους ισοδυναμεί με την εν μέρει ή και ολική απόρριψη μιας υπάρχουσας ταινίας ή σειράς ταινιών και την επανεκκίνηση της με καινούργιες ιδέες, ιστορίες ή στυλ αφήγησης. Αλλιώς «πώς να βγάλουμε περισσότερα λεφτά», κάτι που δυστυχώς για το The Amazing Spider-Man τείνει να κλίνει προς, χωρίς αυτό όμως να σημαίνει ότι δεν διαθέτει αρετές. Από το 2005 έως το 2011 μόνο, τουλάχιστον καμιά δεκαπενταριά περιπτώσεις reboot έχουν πραγματοποιηθεί ή βρίσκονται στο στάδιο των γυρισμάτων. Κοινά χαρακτηριστικά σε όλες τις περιπτώσεις είναι ότι η όποια αφηγηματική συνέχεια προηγούμενων ταινιών με το ίδιο θέμα σβήνεται, με αποτέλεσμα ένα φρεσκαρισμένο franchise που και θα προσελκύσει ξανά ένα ευρύτερο κοινό και θα είναι και δικαιολογημένο. Και τι εννοώ με αυτό. Ας πάρουμε παράδειγμα το Batman Begins. Μιλάμε για ένα reboot το οποίο από όποια πλευρά και να το δεις, δικαιολογεί την ύπαρξη του. Χρονικά μεσολαβούσαν οκτώ χρόνια από την τελευταία ταινία Batman (το Batman &

Made in Italy ★

Κάποιος είπε κάποτε ότι η “ζωή” είναι αυτό που συμβαίνει όταν δεν περιμένεις κάτι να συμβεί. Και είναι τόσο αλήθεια. Ο ίδιος άνθρωπος όμως μάλλον δεν θα είχε δει ταινίες σαν αυτή, που περιμένεις κάτι να συμβεί αλλά τελικά τίποτα δεν συμβαίνει, και οι ώρες της ζωής σου σπαταλιούνται άσκοπα. Πριν την κριτική, η συγκεκριμένη ταινία απαιτεί να έχουμε κάποιο υπόβαθρο. Στο έργο πρωταγωνιστούν οι Liam Neeson και Micheal Richardson, πατέρας και γιος αντίστοιχα στην πραγματική ζωή. Όλοι γνωρίζουμε ότι το 2009 η Natasha Richardson, γυναίκα του Liam Neeson και μητέρα του Micheal Richardson, έφυγε από τη ζωή καθώς ο τραυματισμός της στο κεφάλι κατά τη διάρκεια ενός συνηθισμένου μαθήματος σκι για αρχαρίους απέβη μοιραίος. Η πλοκή της ταινίας τώρα αφορά έναν πατέρα και γιο που επιστρέφουν στην Ιταλία για να πουλήσουν το σπίτι που κληρονόμησαν από την αείμνηστη σύζυγο και μητέρα αντίστοιχα. Κατά τη διάρκεια της ανακαίνισης της βίλας, θα γνωριστούν καλύτερα μεταξύ τους, βελτιώνοντας τη σχέση τους που

Contraband [1.5/5]

Το «Τελικό Χτύπημα» είναι η κλασσικού τύπου ταινία ληστείας, όπου καθώς προχωράει, τα πράγματα γίνονται όλο και χειρότερα και που φυσικά έχουμε ξαναδεί εκατοντάδες φορές. Δεν έχει σημασία, βέβαια, αν μια ταινία «θυμίζει» μια άλλη ή έχει την αίσθηση του γνώριμου. Με βάση ένα κάλο σενάριο όλα αυτά ξεχνιούνται. Αλλά, αλίμονο, εδώ δεν υπάρχει η σωστή βάση, με αποτέλεσμα η ταινία να κατατάσσεται στην κατηγορία «το είδαμε, το ξεχάσαμε». Πρόκειται για μια ταινία δομημένη με μια απλή αρχή, ένα απλό τέλος κι ένα περίπλοκο μεσαίο κομμάτι. Το θέμα, όμως, είναι ότι στις ταινίες με ληστείες, καθώς και στα περισσότερα θρίλερ, ξέρουμε ότι τα πράγματα δεν θα πάνε σύμφωνα με το σχέδιο, ίσως κάπου-κάπου να θέλουμε και να δούμε επιπλοκές προκειμένου να παρακολουθήσουμε την ομάδα των χαρακτήρων καθώς θα προσπαθεί να προσαρμοστεί και να τις ξεπεράσει. Το πρόβλημα είναι ότι στο παρόν φιλμ αυτές οι επιπλοκές δεν αισθάνονται τόσο πολύ ως φυσικές, αλλά περισσότερο σαν στοιχεία πλοκής από άλλες τέτοιες ται