Ίσως αναρωτιέστε, τι το ενδιαφέρον έχει μια συνάντηση και η συζήτηση δυο, όχι και τόσο γνωστών στην Ελλάδα, συγγραφέων: η απάντηση είναι… καθηλωτικό. Το πρώτο πράγμα που σου κάνει εντύπωση βλέποντας το «Τέλος Διαδρομής», είναι ότι κινείται και είναι δομημένο ως θεατρικό. Διαθέτοντας μεγάλους μονολόγους και ως επί το πλείστων κλειστά περιβάλλοντα, η ταινία ενδιαφέρεται περισσότερο για τις στιγμές και όχι τόσο για τον περίγυρο. Γραμμένο από τον αμερικανό συγγραφέα θεατρικών έργων Donald Marguliesς, το έργο θέλει τους δύο άνδρες να μοιράζονται ιστορίες και σκέψεις σχετικά με τη ζωή τους, να γελούν και να αποκαλύπτουν κρυφές πτυχές του εαυτού τους μέσα από έναν προσωπικό, αλλά βαθυστόχαστο λόγο.
Η επιδέξια αν κι απλοϊκή σκηνοθεσία του Ponsoldt δημιουργεί ένα έργο όπου τα πάντα και τίποτα δεν συμβαίνει, μετατρέποντας αυτό που θα μπορούσε να είναι μια στατική και βαρετή συζήτηση σε έναν κινητικό κινηματογράφο πρώτης τάξης. Όταν οι δύο συγγραφείς αρχίζουν να μιλάμε για το τι είναι αληθινά πραγματικό ή ψεύτικο μεταξύ τους, ή παρακολουθώντας τι λέει ή δεν λέει ο Γουάλας, αυτό που ακούς και βλέπεις είναι οι καλύτεροι διάλογοι που έχεις δεις σε ταινία εδώ και χρόνια. Καθώς τα στοιχεία συσσωρεύονται και οι δυο τους αποκαλύπτονται ακόμα περισσότερο, η δυναμική του φιλμ μεγαλώνει όλο και πιο πολύ αποκαλύπτοντας πάρα πολλά σε θέματα τέχνης, προτεραιοτήτων και της ίδιας της ζωής που θα σας μείνουν χαραγμένα για πάντα.
Αυτή η επική ποιότητα τού να βλέπεις και, το σημαντικότερο, να ακούς δυο ανθρώπους να μιλούν χτυπώντας νεύρο σε ό,τι κι αν λένε, απαιτεί και την αντίστοιχη υποκριτική δεινότητα. Ευτυχώς, η «Διαδρομή» είναι ευλογημένη με δύο εξαιρετικές ερμηνείες από τους πρωταγωνιστές της. Ο Eisenberg, αν και διαθέτει ένα επαναλαμβανόμενο στυλ χιούμορ και υποκριτικής που ίσως απωθεί κάποιους, εδώ αποδεικνύει και πάλι το αστείρευτο ταλέντο του με μια λιτή, αλλά ποτέ μονότονη απεικόνιση του Λίπσκι. Η ταινία όμως ανήκει στον Segel, ο οποίος εδώ είναι οσκαρικά καλός. Σε κάνει να αναρωτιέσαι αν είναι ο ίδιος ηθοποιός από το «Όταν Με Παράτησε η Σάρα» και το «Sex Tape: Μια Τρελή Βραδιά». Υποδύεται τον Ντέιβιντ Φόστερ Γουάλας ως αγαθό, ντροπαλό, έξυπνο, συμπαθητικό, κομπλαρισμένο, θυμωμένο, αστείο, πνευματώδη, προσδίδοντας του κάθε πιθανή γκάμα συναισθημάτων που μπορεί να διαθέτει ένας άνθρωπος. Θα μου πείτε, όλα αυτά είναι γραμμένα στο σενάριο, αλλά ο Segel τα καθιστά πραγματικότητα. Απλά μαγευτικός!
Τολμηρό κι απίστευτα όμορφο, το «Τέλος Διαδρομής» είναι μια κινηματογραφική φιλοσοφία, ένα επικήδειο εγκώμιο και ένα αστείο road-trip όλα σε ένα. Το συνιστώ ανεπιφύλακτα μόνο και μόνο για να βιώσετε την ομορφιά των λόγων του Γουάλας. Μην το χάσετε.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου