It's a Movie Movie Movie World

Η «Χώρα του Αύριο» είναι μια αισιόδοξη ταινία για έναν βαθιά κυνικό κόσμο. Ενώ τα περισσότερα sci-fi έργα καταναλώνουν τον χρόνο τους απεικονίζοντας μια ζοφερή και σκοτεινή εκδοχή του μέλλοντος, το έργο της Disney θέλει να προσβλέπουμε στο μέλλον με θαυμασμό και ενθουσιασμό. Ο σκηνοθέτης Brad Bird κι ο σεναριογράφος Damon Lindeof πιστεύουν ξεκάθαρα σε αυτά τα ιδεώδη και τα εισάγουν σε κάθε σκηνή της Tomorrowland. Σαφώς και είναι ένα σπουδαίο μήνυμα που θα μπορούσε να κινητοποιήσει μια νέα γενιά παιδιών να ασχοληθούν με την επιστήμη και τον κόσμο γύρω μας, αλλά όταν ολόκληρη η ταινία είναι ένα μεγάλο κήρυγμα για το πόσο φοβερή μπορεί να είναι η αισιοδοξία, τότε αρχίζει να υπάρχει πρόβλημα. Στην πρώτη ώρα και βάλε, το φιλμ σε γοητεύει πλήρως. Είναι διασκεδαστικό, οπτικά τολμηρό, διαθέτει μεγάλες στιγμές, ισχυρές ερμηνείες και έναν φανταστικά φτιαγμένο κόσμο. Καθώς προχωράει όμως γίνεται όλο και λιγότερο ελκυστικό, καταλήγοντας να του λείπει ο θαυμασμός και η μαγεία που τόσο επιδέξια δ...

Ο κύριος λόγος ύπαρξης των ριμέικ είναι ο ίδιος λόγος για τον οποίο γυρίζονται οι περισσότερες ταινίες κάθε είδους: τα χρήματα. Δεν υπάρχει τίποτα λανθασμένο σε αυτή τη λογική, εφόσον οι σκηνοθέτες παρέχουν στους θεατές τη διασκεδαστική ή μη εμπειρία που πληρώνουν. Είναι επίσης πολύ ενδιαφέρον, όταν στις νέες εκδόσεις των ταινιών υπάρχουν κίνητρα εκτός από τα χρήματα, όπως, για παράδειγμα, την αναβάθμιση της ιστορίας για μια νέα γενιά χρησιμοποιώντας την πρόοδο της τεχνολογίας, ή ακόμα και την επανερμήνευση της πλοκής με σύγχρονες αντιλήψεις. Εάν δεν υπάρχει κανένα κίνητρο εκτός από το κέρδος, αυτό θα φανερωθεί στην οθόνη και, εντέλει, στο box-office. Επιπλέον, η αναπόφευκτη σύγκριση του πρωτότυπου με το καινούργιο θα είναι πιθανότατα θετική, αν ο συγγραφέας ή/και ο σκηνοθέτης έχει κάτι νέο να πει. Αν όχι, τότε το αποτέλεσμα είναι έργα όπως το «Πνεύμα του Κακού»… Κανείς σε καμία δημιουργική ομάδα δεν θα έπρεπε να μπει στον κόπο ακόμη και να προσποιηθεί ότι έχει κάτι φρέσκο να προσθέ...

Αν αναμένετε να δείτε μια ταινία που εξιστορεί πραγματικά ποιος είναι ο Πάμπλο Εσκομπάρ και τι ακριβώς είναι αυτό που έκανε, τότε καλύτερα αναζητήστε κάποιο ντοκιμαντέρ. Το «Χαμένος Παράδεισος» είναι ένα καλό θρίλερ που δεν καταφέρνει επ` ουδενί να ικανοποιήσει τις προσδοκίες της αγγλικής ονομασίας του. Δεν είναι ούτε μια διερευνητική, σύνθετη μελέτη του χαρακτήρα ενός από τους πιο διαβόητους εμπόρους ναρκωτικών της Κολομβίας (Escobar), ούτε ένα, ασχολούμενο με βαριά ζητήματα, πλούσιο δράμα (Paradise Lost). Αντ` αυτού, το ντεμπούτο του Andrea Di Stefano είναι ένα διασκεδαστικό και άκρως πειστικό παιχνίδι της γάτας με το ποντίκι, μεταξύ ενός αποκρουστικού κακού και του συζύγου της ανιψιάς του που έχει παγιδευτεί στη δίνη της κολομβιανής διαφθοράς. Παρά το γεγονός όμως ότι το σενάριο δεν περιλαμβάνει το μέγεθος της βασιλείας του Εσκομπάρ, το έργο μια αγωνιώδη προσμονή για το τι θα γίνει σου την προκαλεί. Ομολογουμένως αυτό οφείλεται στον Di Stefano και στη σπουδαία δουλειά που κάνει σ...

Και εκεί που νομίζαμε ότι η μανία του Χόλιγουντ με τα sequel/reboot έχει φθαρεί καταντώντας κάτι το άχρηστο, έρχεται μια ταινία να μας υπενθυμίσει ότι, μερικές φορές, μία ακόμα επίσκεψη σε έναν κινηματογραφικό κόσμο δεν είναι άσχημη. Αυτή είναι σίγουρα η περίπτωση για το «Mad Max: Ο Δρόμος της Οργής», το τέταρτο κατά σειρά «Mad Max» και το πρώτο μετά το «Μαντ Μαξ: Απόδραση από το Βασίλειο του Κεραυνού» του 1985. Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. Η τέταρτη συνέχεια της σειράς «Mad Max» επρόκειτο να ξεκινήσει την παραγωγή της το 2001. Μια σειρά γεγονότων, όπως οι οικονομικές δυσκολίες μετά την 11η Σεπτεμβρίου, αλλά και το ζήτημα της ασφάλειας των γυρισμάτων στη Ναμίμπια, έφεραν ως αποτέλεσμα το έργο να ξεκινήσει τα γυρίσματα τον Ιούλιο του 2012. Τέτοια ταραγμένη ιστορία παραγωγής αποτελεί συχνά μια καταστροφική για το έργο φήμη, αλλά ευτυχώς το «Mad Max: Ο Δρόμος της Οργής» ανταποκρίνεται και με το παραπάνω στο hype του. Οι λόγοι πολλοί… Πρώτος ο George Miller. Αφού πέρασε τις τελε...