It's a Movie Movie Movie World

Όταν οι εκ Βρετανίας προερχόμενες ρομαντικές κομεντί πετυχαίνουν τον σκοπό τους, τότε το αποτέλεσμα είναι συγκινητικό, αστείο αλλά κι αξέχαστο (βλέπε: «Αγάπη Είναι...» και «Τέσσερις Γάμοι»). Όταν όμως τα πράγματα δεν λειτουργούν σωστά, όπως στη προκείμενη περίπτωση, τότε αυτό έχει ως συνέπεια βαρετές, ντροπιαστικές και άκρως ενοχλητικές ταινίες. Γνωστός από τη συνεργασία του με τον Sacha Baron Cohen, ο σκηνοθέτης Dan Mazer καταφέρνει και συγκεντρώνει ένα υπέρλαμπρο, αλλά και πανέμορφο καστ ταλαντούχων ηθοποιών για να πρωταγωνιστήσουν στο σκηνοθετικό του ντεμπούτο, μια βρετανική κωμωδία που προσπαθεί να γίνει η αντίθεση σε ένα υπερβολικά γνώριμο είδος. Όμως, στην προσπάθεια του να αντιστρέψει το κλασικό ρομαντικό πρότυπο, ο Mazer καταφέρνει και δημιουργεί μια ταινία που ναι μεν θέλει να είναι εναντίον του είδους, αλλά παράλληλα το τιμάει κιόλας διαθέτοντας όλα τα κλισέ του. Είναι τέτοια η προβλεψιμότητα, που πραγματικά δεν ισχύει η έννοια της λέξης spoiler. Τα ιδία και τα ίδια τετρι...

Μετά από μια παρατεταμένη απουσία από την καρέκλα του σκηνοθέτη (7 χρόνια έχουν περάσει από το αξιόλογο Τα Παιδιά των Ανθρώπων), ο Alfonso Cuaron επιστρέφει στα κινηματογραφικά δρώμενα με το Gravity, μια ταινία που για να την περιγράψεις απαιτείται η χρήση λέξεων όπως «απίστευτη» και «πρωτοποριακή». Ως βίωμα θεωρώ ότι ερχόμαστε αντιμέτωποι με την πιο συναρπαστική κινηματογραφική εμπειρία που έχει επιτευχθεί ποτέ. Παρακολουθώντας την ταινία σε 3D, αυτό που νιώθεις είναι τόσο έντονο που με δυσκολία θα σηκώσετε τα γαντζωμένα χέρια σας από την καρέκλα. Με ένα καστ των δύο, μια απλή πλοκή και διάρκεια 90 λεπτών, είναι πολλοί εκείνοι που θα υποστηρίξουν ότι η ταινία είναι στοιχειώδης, ασχολούμενη με κλασικές συμβολικές εικόνες και θέματα. Οποιαδήποτε περαιτέρω συζήτηση κι ανάλυση όμως πάνω στο σενάριο, θα έπρεπε να περιέχει πολλά αποκαλυπτικά στοιχεία ικανά να σου καταστρέψουν τα πάντα. Επομένως, το μόνο που μπορώ να πω είναι ότι εκτίμησα ιδιαιτέρως τον τρόπο που ο Cuaron ενσωματώνε...

Έρχεται μια στιγμή στη ζωή όλων μας, γύρω στα 25 περίπου, όπου θα πρέπει να αποφασίσεις τι θέλεις από τη ζωή. Για πολλούς αυτή η στιγμή έρχεται μάλλον απροσδόκητα. Μια μέρα παρατηρείς ότι όλοι οι άλλοι γύρω σου χρησιμοποιούν λέξεις όπως «καριέρα» και «γάμος». Επιπλέον, όλα τα πράγματα που εσείς και οι φίλοι σας συνηθίζατε να κοροϊδεύετε, μετατρέπονται ξαφνικά σε εκείνα που εποφθαλμιάς να αποκτήσεις. Σε αυτήν ακριβώς την κατάσταση βρίσκεται και η Frances, ο κύριος χαρακτήρας στη νέα ταινία του Noah Baumbach. Διαποτισμένο με μπόλικες δόσεις χιούμορ, το σενάριο του Baumbach (συνυπογραμμένο από την πρωταγωνίστρια Greta Gerwig) εξερεύνα τα μαύρα κι άσπρα ζητήματα γύρω από τη φιλία, τα όνειρα και το μέλλον. Γυρισμένο σε έναν ασπρόμαυρο καμβά, αυτό το εκθαμβωτικό, μεθυστικό και συναισθηματικό πορτρέτο μιας χαρούμενης νεαρή γυναίκας που ψάχνει για την επόμενη ένδειξη που θα την κάνει να βρει την ταυτότητά της, είναι σαν μια ανάσα φρέσκου αέρα. Αν και σαφέστατα επηρεασμένος από μεγάλους σκην...

Το «Rush» δραματοποιεί τη μακροχρόνια κι αληθινή αντιπαλότητα δύο οδηγών αγώνων, του James Hunt (Hemsworth) και του Niki Lauda (Bruhl), όπως αυτή διαδραματίστηκε μπροστά σε κοινό εκατομμυρίων ανθρώπων κατά τη διάρκεια του Παγκόσμιου Πρωταθλήματος Formula 1 το 1976. Ισορροπώντας τέλεια μεταξύ δράματος και δράσης, η ταινία του Ron Howard είναι τόσο καλά εκτελεσμένη που, πέρα από τους οπαδούς της Formula 1, είναι σίγουρο πως θα γοητεύσει κι εκείνους με μικρό ενδιαφέρον για το άθλημα. Για να μην πω ότι για όσους δεν έχουν και μεγάλη γνώση (πέρα από τα βασικά) για την αντιπαλότητα μεταξύ των δύο οδηγών, η ταινία θα λειτουργήσει πιο ολοκληρωμένα, αφού χωρίς πολλά στοιχειά διατηρείται η αίσθηση του μυστηρίου και η ένταση. Όπως και να ‘χει, το «Rush» δεν παύει να είναι μια συναρπαστική ταινία. Η ιστορία από μονή της δεν είναι περίπλοκη. Μπορώντας να υπερηφανευτεί για ένα λαμπρό σενάριο από τον Peter Morgan, το «Rush» αντλεί όλη του τη δύναμη βάζοντας έναν ισχυρό χαρακτήρα να αναμετρηθεί με ...

Τo «Παράδεισος της Πίστης» του Ulrich Seidl, το δεύτερο κεφάλαιο στην τριλογία του αυστριακού σκηνοθέτη, ξεκινά με την εικόνα μιας ημίγυμνης νοικοκυράς που αυτομαστιγώνεται μπροστά από ένα ομοίωμα του Χριστού και συνεχίζει ακόμα πιο παράξενα… Παρά τις γεμάτες αυτοπεποίθηση στατικές λήψεις και την άψογη σκηνοθεσία του Seidl, δυστυχώς οι τακτικές σοκ που ο σκηνοθέτης επιλέγει και χρησιμοποιεί σε όλη την ταινία αρχίζουν να μοιάζουν όλο και πιο απελπιστικές, καθώς η υπόθεση προχωράει και οι αποκρουστικές εικόνες του αρχίζουν να συσσωρεύονται, μετατρέποντας το όλο εγχείρημα σε τίποτε άλλο από μια art-house άσκηση τονισμένη με αρκετά ισχυρό σεξουαλικό περιεχόμενο και βωμολοχίες. Ακόμα χειρότερη, δε, είναι η εμφανή αβεβαιότητα με την οποία ο Seidl αντιμετωπίζει τη γυναίκα που αποτελεί τον κύριο χαρακτήρα του έργου. Την χλευάζει, την παρατηρεί, την αποδέχεται, τίποτα δεν είναι σίγουρο καθώς ο κεντρικός χαρακτήρας μένει μια καρικατούρα και το φιλμ φτάνει στην κορύφωση χωρίς κανένα ενδιαφέρον...

Στη συγκεκριμένη σελίδα, κάτω από την λέξη ‘άρθρα’, μπορείτε να βρείτε τις ανταποκρίσεις μου από το φετινό Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Βενετίας. http://cine.gr/contrib.asp?name=DavGeo Τις επόμενες μέρες θα ανεβουν και κριτικές για ολες τις ταινίες που είδα εκεί.