It's a Movie Movie Movie World

Η κριτική περιέχει όσο το δυνατόν λιγότερα spoiler (δεν γινόταν και διαφορετικά) Εκατοντάδες εκατομμύρια δολάρια, αμέτρητες εργατοώρες και οι ελπίδες των οπαδών σε ολόκληρο τον κόσμο έχουν συσσωρευτεί στη δημιουργία του «Batman v Superman: Η Αυγή της Δικαιοσύνης». Κατά μία έννοια, είναι μια ταινία πολύ μεγάλη για να αποτύχει. Δεν έχει σημασία τι θα πουν οι κριτικοί, οι γενιές των οπαδών των DC κόμικ θα τρέξουν εγγυημένα στις αίθουσες, καθιστώντας την ταινία εμπορικά επιτυχημένη, όπως ακριβώς έγινε και με το «Άνθρωπος από Ατσάλι». Υποψιάζομαι επίσης ότι πολλοί από εκείνους που θα πλημμυρίσουν τις αίθουσες το σαββατοκύριακο, θα πουν ότι απολαύσαν πραγματικά το έργο. Η γνώμη τους όμως θα απορρέει από τη μεθυστική αναμονή και τη μακροχρόνια αγάπη προς τους ήρωες, παρά από την ταινία αυτή καθαυτή. Κι αυτό γιατί αυτή η υπερπαραγωγή είναι τόσο πεισματικά κακή. Η «Αυγή της Δικαιοσύνης» ξεκινά με τέσσερα διαφορετικά ανοίγματα. Στο ένα βλέπουμε για μία ακόμα φορά τη δολοφονία των γονιών του B...

Το πιο λογικό πράγμα, όταν πρόκειται για ένα πολύ επιτυχημένο franchise κινουμένων σχεδίων, είναι η εταιρεία παραγωγής να προσπαθήσει να εξαργυρώσει την επιτυχία του βγάζοντας όσο το δυνατόν περισσότερα χρήματα για όσο χρονικό διάστημα μπορεί. Αυτό συμβαίνει με το «Kung Fu Panda 3», το οποίο προσφέρει πάνω κάτω μία από τα ίδια στη μισο-αποτυχημένη προσπάθειά του να ενισχύσει περαιτέρω τον κόσμο του Πο. Αστεία, γεμάτη δράση και σχεδόν οπτικά αβάσταχτη χάρη στην υπερβολική παλέτα χρωμάτων της, η τρίτη δόση του franchise της DreamWorks Animation θα ικανοποιήσει σίγουρα τους οπαδούς του κεντρικού ήρωα, θα δυσαρεστήσει εκείνους που ούτως ή άλλως δεν έδειχναν μεγάλο ενδιαφέρον για τις δύο προηγούμενες ταινίες και σίγουρα δεν θα δημιουργήσει νέους φαν Όπως ήταν αναμενόμενο, η ιστορία δεν διαθέτει ιδιαίτερο βάθος μια και βασίζεται πλήρως στις περιπέτειες και το χιούμορ που προέρχεται από την αδεξιότητα των ομολογουμένως αξιαγάπητων χαρακτήρων. Αυτή τη φορά, ωστόσο, τα πάντα είναι λιγότερο σ...

Με τους «Αγώνες Πείνας» και το «Twilight» να έχουν τελειώσει και όλες τις υπόλοιπες ταινίες όπως «Το Σώμα», «Έβδομος Γιος», «Ο Φύλακας της Μνήμης» και ούτω καθεξής να έχουν αποτύχει τόσο εισπρακτικά όσο και καλλιτεχνικά, οι μόνες ταινίες που συνέχιζαν επάξια την μεταφορά young-adult μυθιστορημάτων στον κινηματογράφο ήταν το «Ο Λαβύρινθος» και το «Η Τριλογία της Απόκλισης». Το πρώτο, μετά τις «Πύρινες Δοκιμασίες», συνεχίζει κάπως να μας ενδιαφέρει, ενώ το δεύτερο, μετά και το «Η Τριλογία της Απόκλισης: Αφοσίωση» μάλλον δεν μας νοιάζει καθόλου. Επιφανειακά, το τρίτο μέρος της τετραλογίας, που στον τίτλο λέει ότι είναι τριλογία, μοιάζει να διαθέτει ένα πιο αφηγηματικό πεδίο σε σχέση με τα δυο προηγούμενα. Τα πρώτα 20 λεπτά της ταινίας σού δίνουν την εντύπωση πως η πλοκή θα εμβαθύνει σε θέματα συνωμοσίας, κοινωνικοπολιτικών ζητημάτων, αλλά και ισορροπίας μεταξύ των δυνάμεων των διοικητικών οργάνων και του ευρύτερου κοινού. Μάταια, όμως, αφού αυτό που προκύπτει είναι το πιο αδύναμο, βα...

Η ύπαρξη των ταινιών μπλοκμπάστερ στον μαγικό κόσμο του κινηματογράφου είναι μείζονος σημασίας. Ο λόγος απλός: η αβάσταχτη ελαφρότητα των μπλοκμπάστερ είναι αναγκαία. Το σινεμά δεν είναι μόνο κινηματογραφική τροφή για τη σκέψη, είναι και διασκέδαση, χαλάρωση, ξέσκασμα. Εύπεπτες ταινίες με μόνο στόχο τους την ψυχαγωγία του θεατή πρέπει να υπάρχουν και υπήρχαν πάντα. Ως φαν λοιπόν του είδους, είμαι ανοιχτός σε κάθε μπλοκμπάστερ. Είτε αυτό αφορά εξωγήινους, τέρατα, υπερήρωες, μεταλλαγμένους και ό,τι άλλο μπορεί να φανταστεί κανείς. Ταινίες όμως σαν το «Λονδίνο Έπεσε» αμαυρώνουν πέρα για πέρα, όχι μόνο το είδος, αλλά και το ίδιο το σινεμά. Αυτό που είδαμε το πρωί της Τρίτης στη δημοσιογραφική προβολή δεν μπορεί να θεωρηθεί ταινία. Όπως ο προκάτοχός του, είναι μια υπερεθνικιστική προπαγάνδα της μετά ενδεκάτης Σεπτέμβριου εποχής, ένα άσχημο κοκτέιλ από ηλίθια δράση και μεταδοτική ξενοφοβία, που δεν εξυπηρετεί κανέναν σκοπό εκτός από το να διασκεδάσει τα ακροατήρια της Αμερικής που διαλαλ...

Το «Χαίρε, Καίσαρ!» αποτελεί τη δέκατη έβδομη ταινία των αδερφών Κοέν, δυο ιδιαίτερων φυσιογνωμιών του κινηματογραφικού κόσμου. Μέσα από ταινίες όπως τα «Καμιά Πατρίδα για τους Μελλοθάνατους», «Ο Μεγάλος Λεμπόφσκι» και «Fargo», έχουν καταφέρει να καθιερωθούν τόσο στη συνείδηση του κοινού, όσο και στις προσδοκίες των κριτικών, ως δυο από τους καλύτερους σκηνοθέτες και σεναριογράφους της εποχής μας. Δυστυχώς, όμως, το συγκεκριμένο φιλμ ίσως αποτελεί την πρώτη ουσιαστική αποτυχία στη φιλμογραφία τους. Τρία χρόνια μετά το συγκινητικό «Inside Llewyn Davis», επιστρέφουν με μια καυστική κωμωδία, η οποία δείχνει τον θαυμασμό και την περιφρόνησή τους για το Χόλιγουντ, εμπνευσμένη από τα πραγματικά κατορθώματα της ζωής του αντιπρόεδρου της MGM, Έντι Μάνιξ. Από την ίδρυση της MGM μέχρι τις αρχές της δεκαετίας του 1960, ο Mannix πλήρωσε πολλά χρήματα για να καθαρίσει τη δημόσια εικόνα πολλών σταρ που ήταν επιρρεπείς σε σκάνδαλα, όπως Κλαρκ Γκέιμπλ, ο Σπένσερ Τρέισι και η Άβα Γκάρντνερ. Φτιαγμέν...