It's a Movie Movie Movie World

Έχω λατρέψει τι περισσότερες από τις ταινίες του David O`Russell, χάρη στην ικανότητά του να αξιοποιεί την ενέργεια των ανθρωπίνων αλληλεπιδράσεων που έχουν στον πυρήνα τους. Καταφέρνει και διαχειρίζεται το είδος της «τρέλας» που κουβαλάνε οι πληγωμένοι και κατεστραμμένοι χαρακτήρες του σε τέτοιο βαθμό που οι ταινίες που δημιουργεί είναι οδυνηρά αστείες, γεμάτες αληθινό συναίσθημα. Τόσο ο «Οδηγός Αισιοδοξίας» όσο και το «The Fighter» είναι δυο τρανταχτά παραδείγματα ταινιών του που διέθεταν μεγάλες εκρήξεις ενέργειας σωστά εξημερωμένες. Και εδώ έγκειται το πρόβλημα του «Joy», καθώς ο σκηνοθέτης μοιάζει να χάνει την ισορροπία του, και το χάος που συνήθως ενορχηστρώνει με επιτυχία, τον κυριεύει. Εμπνευσμένο από τη ζωή της Joy Mangano, μιας μητέρας που αργά και σταθερά αγωνίζεται να μπει στον κόσμο των εφευρετών υπερνικώντας τις δυσκολίες, το έργο έρχεται να προστεθεί στην λίστα των ταινιών του σκηνοθέτη που μιλάνε για ονειροπόλους-καταφερτζήδες. Mόνο που εδώ η πλοκή δεν καταφέρνει στι...

Δεν είμαι εξοικειωμένος με το έργο του σκηνοθέτη John Crowley, αλλά αν το άριστο, συναισθηματικά ακατανίκητο «Brooklyn» αποτελεί ένδειξη, τότε σίγουρα αξίζει να διερευνηθεί. Φυσικά, σημαντικό ρόλο στην ομορφιά της ταινίας παίζει και το γεγονός ότι ο Nick Hornby έγραψε το σενάριο. Βασισμένος σε ένα βιβλίο του Colm Toibin, ο Hornby δεν είναι ξένος στο να πετυχαίνει τη σωστή συναισθηματική σύνδεση με το κοινό, αν κρίνουμε από τα «Άγρια», «Μία Κάποια Εκπαίδευση» και το «Για Ένα Αγόρι». Επίσης, τεράστιο μπόνους είναι να έχει, χωρίς αμφιβολία, μία από τις καλύτερες νέες ηθοποιούς της γενιάς της, τη Saoirse Ronan, η οποία στα 21 της χρόνια όχι μόνο μπορεί να κουβαλήσει στην πλάτη της μια ταινία, αλλά το κάνει με επιδεξιότητα. Ανακατέψτε όλα αυτά μαζί για την παρουσίαση μιας ισόποσης ιστορίας για τη μετανάστευση και την αγάπη και έχετε το «Brooklyn», ένα απλό, χωρίς ανοησίες, παλιάς σχολής έργο που θα σας συγκινήσει. Δεν είναι η καλύτερη ταινία της χρονιάς, αλλά είναι σίγουρα ένα από τα καλ...

Αν στην πρώτη του απόπειρα αναφέραμε ότι με κινηματογραφικούς όρους καταφέρνει και φτιάχνει μια καλή ταινία, στη δεύτερη σκηνοθετική του προσπάθεια, ο Χριστόφορος Παπακαλιάτης υπερβαίνει εαυτόν και παραδίδει μια σπουδαία ταινία, ίσως την καλύτερη ελληνική της χρονιάς. Διαθέτοντας ένα πολύ πιο σφιχτοδεμένο σενάριο υπηρετούμενο με συνέπεια, αυτή η δεύτερη κινηματογραφική κατάθεση του «άκρως εμπορικού» και συνυφασμένου με αντιγραφές σκηνοθέτη θα κάνει ακόμα και τους πιο σοβαρούς κι έγκριτους δημοσιογράφους να παραδεχτούν ότι αυτό που βλέπουμε είναι η ενηλικίωση ενός καλλιτέχνη. Εκατό φορές καλύτερο από το «Αν…», το «Ένας Άλλος Κόσμος» καταφέρνει πρωτίστως το ακατόρθωτο. Απεγκλωβίζει αυτό που λέμε ελληνικό σινεμά από το νέο ελληνικό ρεύμα, αλλά και της τηλεοπτικής λογικής παραγωγές που κατακλύζουν κάθε σεζόν, και το περνάει σε άλλη διάσταση. Παράγει σινεμά. Εμπορικό μεν, mainstream δε, αλλά σινεμά με ό,τι αυτό περιλαμβάνει. Και το καλύτερο, δημιουργεί ένα σινεμά που όσο εύκολο κι ελαφρύ...