Δεσμά Αίματος [0/5]

Η πρώτη ψηφιακή ταινία του Νίκου Παναγιωτόπουλου ανήκει στην κατηγορία των ταινιών που δεν μπορεί να περιγραφτεί. Θα πρέπει κάποιος να την δει για να καταλάβει το πόσο κακή είναι. Και είναι μεγάλο κρίμα γιατί από τον σκηνοθέτη του Αυτή η Νύχτα Μένει περιμένεις πολλά περισσότερα. Αναλογιζόμενος τώρα και την προηγούμενη συμμετοχή του, το Απ’ τά Κόκαλα Βγαλμένα, μια ομολογουμένως αξιοπρεπέστατη ταινία, σε κάνει άπλα να αναρωτιέσαι γιατί γύρισε το «Δεσμά Αίματος».

Πραγματικά, δεν μπορώ να καταλάβω τι είχε στο μυαλό του όταν τη γύριζε και τι προσπαθούσε να πει με αυτή του τη ταινία. Δυστυχώς, το έργο είναι ανούσιο και δεν πετυχαίνει ούτε μια στιγμή να τραβήξει το ενδιαφέρον του θεατή ή να επιτύχει τον όποιο στόχο της. Και αυτό οφείλεται σε πολλούς παράγοντες. Από άποψη παράγωγης, η ταινία είναι μια κλίμακα κάτω από την κατηγορία «ερασιτεχνική». Κάτι που δεν ταιριάζει όταν διαβάζεις τους συντελεστές, αλλά που πιστέψτε με ισχύει. Η σκηνοθεσία είναι κυριολεκτικά ανύπαρκτη με τα κλασσικά αργόσυρτα πλάνα να δίνουν κι εδώ το παρόν, η φωτογραφία είναι απερίγραπτη, ενώ για το μοντάζ απλά δεν θα ήθελα να μιλήσω. Ερμηνευτικά, τώρα, επικρατεί κι εδώ η ίδια «κουλτούρο-άποψη» περί αποξενωμένων ανθρώπων που μιλούν αργά, με περίεργο τρόπο και μηδενική αληθοφάνεια. Πράγμα που έχω πει επανειλημμένα ότι με ενοχλεί. Το μεγαλύτερο αρνητικό της ταινίας, όμως, είναι το σενάριο της. Μπορεί η ταινία να βασίζεται στο βιβλίο «Δεσμά Αίματος» της Μαρίας Πάουελ, αλλά παρακολουθώντας την έχεις την εντύπωση ότι κανένας από τους συντελεστές δεν είχε ιδέα περί του τι γύριζαν. Πραγματικά, μιλάμε για σκηνές που απλά παρεμβάλλονται η μια μετά την άλλη, χωρίς κανένα νόημα, με ένα απαράδεκτο voice-over να προσπαθεί να εξηγήσει τα όποια συναισθήματα της πρωταγωνίστριας.

Και μπορεί να είμαι λίγο σκληρός, αλλά αυτό είναι για τον έναν και μοναδικό λόγο: διότι ο ελληνικός κινηματογράφος, τουλάχιστον στην σημερινή του κατάσταση, δεν στερείται ταλέντου. Επομένως, είναι αλλόκοτο όταν βλέπεις να γυρίζονται τέτοιες ταινίες.