It's a Movie Movie Movie World

Μετά τη «μεγάλη», λοιπόν, επιτυχία του I Love Karditsa, ο Στράτος Μαρκίδης αποφάσισε να γυρίσει ακόμα μια ελληνική κωμωδία με ένα πλήθος ηθοποιών. Η μόνη λέξη που μου έρχεται στο μυαλό είναι: γιατί;;; Πραγματικά, δεν ξέρω τι να γράψω για το συγκεκριμένο έργο αφού κατά την διάρκεια της προβολής του είχα πολλές απορίες. Σκεφτόμουν, πότε επιτέλους θα γυριστεί σε αυτή την χώρα μια πραγματικά αστεία κωμωδία; Γιατί πρέπει σχεδόν σε κάθε σύγχρονη ελληνική ταινία να υπάρχει και μια ερωτική σκηνή που συνήθως δεν εξυπηρετεί την πλοκή και χρησιμεύει μόνο στην προβολή του κάλλους των πρωταγωνιστών; Γιατί σε τέτοιου είδους ταινίες προτιμούνται γνωστοί ηθοποιοί, κατά προτίμηση αναγνωρίσιμοι από επιτυχημένες τηλεοπτικές σειρές, και το κυριότερο, αυτοί πώς δέχονται να παίξουν; Με τον Γιάννη Ζουγανέλη να διεκδικεί επάξια τον τίτλο του χειρότερου, η πληθώρα των ηθοποιών εδώ απλά περιφέρεται χωρίς να κάνει απολύτως τίποτα! Η Μπέσυ Μάλφα προτάσσει το στήθος της, ο Μάριος Ιορδάνου κυκλοφορεί γυμνόστ

Να πω την αλήθεια, δεν είχα δώσει ιδιαίτερη προσοχή στην πρώτη ταινία. Μου φαινόταν μια κάπως περίεργη μεταφορά του Σέρλοκ Χολμς στο σινεμά, αφού ήμουν συνηθισμένος να τον βλέπω πιο αξιοπρεπή, κομψό και αριστοκρατικό. Βλέποντας όμως και τις δυο ταινίες, τη μια μετά την άλλη, κατάλαβα για ποιο λόγο ο Χολμς του Guy Ritchie έχει κάνει τόση επιτυχία, αφού αποτελεί την επιτομή των έξυπνων, γεμάτων ωραίο χιούμορ και σκηνών δράσης περιπετειών. Η πρώτη ταινία ήταν πιστή στο μύθο του Χολμς κι όμως κατάφερνε να είναι πρωτότυπη, πνευματώδης και γεμάτη ενέργεια. Η δεύτερη διαθέτει όλα τα στοιχεία της πρώτης, αλλά τα πηγαίνει ένα βήμα παραπέρα. Εισάγει στην εξίσωση την λογοτεχνική νέμεση του Χολμς τον καθηγητή Μοριάρτι, ο οποίος παρόλο που εμφανίζεται μόνο δυο φορές στην αρχική μυθιστοριογραφία του Conan Doyle, στην συνέχεια τού δόθηκε μεγαλύτερη έμφαση και αντιμετωπίζεται πλέον ως κύριος ανταγωνιστή του. Το δίδυμο Χολμς – Μοριάρτι, λοιπόν, αποτελεί πρώτης τάξεως υλικό για την δημιουργία μιας

Ένας πατέρας κι ο γιος του (Youssouf Djaoro και Dioucounda Koma) διαχειρίζονται μια πισίνα σε ένα ξενοδοχείο. Διδάσκουν μαθήματα, μαζεύουν τις πετσέτες, την κλείνουν το βράδυ. Ο Adam, ο πατέρας, αντιμετωπίζεται από σχεδόν όλους ως «πρωταθλητής» αφού κάποτε ήταν όντως πρωταθλητής κολύμβησης. Ο Abdel, ο γιος, ακολουθεί τα βήματα του πατέρα του. Οι νέοι ιδιοκτήτες του ξενοδοχείου, όμως, προσφέρουν στον Abdel τη δουλειά του πατέρα του και βάζουν υπεύθυνο τον Adam στην πύλη του ξενοδοχείου. Η μονότονη στολή στη νέα του θέση και η ταπεινωτική για τον ίδιο νέα του δουλειά, τον κάνει να αισθάνεται ότι μόνη επιλογή του είναι να απαλλαγεί από τον γιο του ώστε να μπορέσει να αναλάβει ξανά τη θέση του ως ο άνθρωπος της πισίνας. Η ταινία ασχολείται με τον αγώνα ενός ανθρώπου με την αλλαγή. Αλλαγή ως προς την οικογένειά του που ωριμάζει, στη χώρα του που έχει δεχθεί επίθεση από αντάρτες, στο γεγονός ότι η παρηγοριά του στην εργασία του στην πισίνα τού έχει αφαιρεθεί μετά από μια ολόκληρη ζωή πο

Είμαστε τόσο απασχολημένοι με την εικόνα μιας διασημότητας, που συχνά ξεχνάμε ότι η εικόνα αυτή δεν είναι το πραγματικό πρόσωπο. Μας είναι επίσης πολύ εύκολο να κρίνουμε μια διασημότητα, όταν αποδειχθεί ότι είναι διαφορετική από την ιδέα που έχουμε γι’ αυτήν στο μυαλό μας ή ακόμα χειρότερα, όταν μπαίνει σε μπελάδες με τον νόμο. Υποθέτουμε ότι οι διάσημοι έχουν ό, τι θέλουν και ότι απλώς εκμεταλλεύονται το σύστημα, όταν πέσουν έξω. Μια τέτοια διασημότητα που έχει κριθεί και απασχολήσει τον τύπο αλλά και ολόκληρο τον κόσμο είναι αναμφισβήτητα η Marilyn Monroe. Ποιος δεν θα ήθελε να είναι η Marilyn Monroe; Να έχει την ομορφιά της, τη γοητεία της αλλά και τη φωνή της, πράγματα που συμβαδίζουν με το ακαταμάχητο sex-appeal της. Άνδρες και γυναίκες την κοιτούν με δέος και θαυμασμό. Τα στούντιο ήθελαν διακαώς να δουλέψουν μαζί της. Και το χρήμα έρεε άφθονο για εκείνην αλλά και για όποιον είχε κάποια σχέση μαζί της. Όμως, πίσω από αυτήν την εικόνα βρίσκεται μια ανασφαλής, μελαγχολική γυναί

Βλέποντας την ταινία μεταγλωττισμένη, έκτος από σπάνιες περιπτώσεις, πάντα χάνει κάτι από την αξία της. Αν και πιστεύω ότι είναι η ίδια η ιστορία της ταινίας ο βασικός λόγος που δεν την ευχαριστήθηκα τόσο πολύ. Η ταινία αποτελεί spin-off από το Σρεκ, εστιάζει στον χαρακτήρα του Γάτου Σπιρουνάτου και με την προσθήκη πολλών περιέργων χαρακτήρων, όπως ένα ομιλών αυγό, μια μικρή χρυσή χήνα και ένα πλήθος γατών, καταφέρνει να έχει ένα έξυπνο χιούμορ με αρκετά πνευματώδη πειράγματα και αναφορές. Διαθέτει, δε, ένα εξαιρετικό animation (παρατηρήστε την υφή του κοστουμιού της Kitty Softpaws που μοιάζει με πραγματικό δέρμα) ενώ το 3D είναι ένα από τα καλυτέρα που έχω δει. Υπάρχει γενικά μια αφθονία όμορφων εικόνων και χρωμάτων στην ταινία. Αλλά αυτό το «ανόητο» animation πάσχει από έλλειψη πρωτοτυπίας και διαθέτει μια προβλέψιμη πλοκή με ένα άνευ ενδιαφέροντος στόρι προδοσίας. Με την απλότητα της να είναι λίγο απογοητευτική για τους ενήλικες, συνολικά το «Puss in Boots» είναι άπλα διασκεδ

Η πιο μαγική στιγμή στο «The Artist» είναι στην έναρξη, όταν η εικόνα στο πανί σβήνει, η μουσική σωπαίνει σιγά-σιγά και αυτό που μένει είναι αυτός ο, άγνωστος στο ευρύ κοινό, ηθοποιός να στέκεται καθώς ο θόρυβος του προβολέα ακούγεται στο παρασκήνιο. Είναι μια ονειρεμένη στιγμή, ύμνος στον κινηματογράφο. Ως επί το πλείστον, σε μια σιωπηλή και μαυρόασπρη ταινία είναι δύσκολο να εξηγήσουμε τι είναι αυτό το τόσο εξαιρετικό στην πλοκή της που σε συναρπάζει, ενώ είναι περισσότερο το ύφος της ταινίας, που δικαιολογεί την υψηλή βαθμολογία. Η ταινία ιδιοποιείται όμορφα το λεξιλόγιο της σιωπηλής εποχής. Οι οπτικές ενδείξεις του φωτός και οι σκοτεινές σκιές είναι πολύ σημαντικές εδώ, διότι δεν υπάρχει ήχος να ενημερώσει την αφήγηση. Όταν ένα πλήθος χειροκροτεί άγρια σε μια σκηνή, δεν ακούμε τίποτα. Σε μια άλλη όταν ο πρωταγωνιστής σηκώνει τα χέρια στο κεφάλι του και κοιτάζει στον ουρανό για να ουρλιάξει, ο ήχος είναι εκκωφαντικός μέσα στη σιωπή. Στη θέση της οποίας, έχουμε μια πλούσια (ως ε

Κι εκεί που το Νήsos αποτελούσε μια άνιση μεν αλλά με αρχή, μέση και τέλος ελληνική ταινία που διέθετε μια πλοκή στην οποία είχε πέσει μια κάποια δουλειά, έρχεται το «Νήsos 2: Το Κυνήγι του Χαμένου Θησαυρού» να μας διαλύσει όλες τις ελπίδες για καλό «εμπορικό» ελληνικό σινεμά. Με ένα σενάριο που δεν βοηθά καθόλου τους μονοδιάστατους χαρακτήρες να αναπτύξουν κάτι αξιόλογο, ολόκληρη η ταινία κινείται σ’ ένα παρόμοιο επίπεδο με την πρώτη. Αλλά ότι έμοιαζε έξυπνο και πρωτότυπο στο πρώτο μέρος, εδώ χάνει την άξια του και μοιάζει αναμασημένο έτοιμο προϊόν προς άμεση κατανάλωση. Με τη διαδρομή από την αρχή μέχρι το τέλος να μην επιφυλάσσει εκπλήξεις, στο «Νήsos 2» είναι εντονότατη η αίσθηση του φιλμ που είναι χτισμένο στη λογική τού προσλαμβάνουμε 5-6 τηλεοπτικά αναγνωρίσιμα πρόσωπα, βάζουμε και δυο-τρία χοντροκομμένα αστεία και έχουμε έτοιμο το υλικό να βγει στις αίθουσες. Μονό που στην συγκεκριμένη περίπτωση, η ταινία δεν έχει και πολύ πλακά. Ολόκληρη η πλοκή της βασίζεται στην αφέλε

Η ταινία αποτελεί μια πραγματική μάχη ανάμεσα στην πραγματικότητα και τη φαντασία. Ο Nichols δημιουργεί το τέλειο μίγμα αγωνίας, δράματος και παραφροσύνης ενώ καταφέρνει και κρατά την ταινία σε μια τεταμένη ένταση παραμένοντας ενοχλητική για τον θεατή σε όλη την διάρκεια της. Το «Καταφύγιο» είναι μια ταινία τρόμου που δεν μοιάζει με καμία άλλη, γιατί δεν έχει καμία σχέση με τέρατα ή φαντάσματα. Αντ’ αυτού, επιτρέπει την αίσθηση του τρόμου να μας καταβάλλει με πράγματα οικεία για μας. Η οικονομική και οικολογική κρίση, η ψυχική υγεία, η δυναμική της οικογένειας, η ψυχολογία του πώς δημιουργούμε οι ίδιοι τα προβλήματα μας ... είναι όλα εδώ, θαμμένα σε μια ταινία που μιλάει για τόσα πολλά πράγματα, και όμως, αφηγηματικά, είναι τόσο απλή. Με ένα θέμα που μπορεί να ληφθεί και ως μια αλληγορία για την αβεβαιότητα απέναντι στους δύσκολους καιρούς καθώς και για την υποστήριξη των αγαπημένων μας ενόψει των αυξανόμενων δυσκολιών που θα συναντήσουμε η ιστορία εδώ είναι βαθιά και περίπλοκη.

Το, περιέργως ακόμα συμπαθές, franchise αποτελεί ένα από τα πιο άνισα στην κινηματογραφική ιστορία, με την ποιότητα να ανεβοκατεβαίνει από το ένα έργο στο άλλο. Το πρώτο έργο του Brian De Palma, εγώ δεν το θυμάμαι ως μια ταινία δράσης. Ίσως η μνήμη μου είναι ελαττωματική αλλά ήταν λίγο πολύ ένα κατασκοπικό θρίλερ. Πιο αργό σε ρυθμό απ’ ότι οι συνέχειες που ακολούθησαν και περισσότερο εξαρτώμενο από την ένταση και την πονηριά, παραμένει ακόμα το καλύτερο της σειράς. Στην συνεχεία τον John Woo που εισήγαγε τη δράση δημιουργώντας το απαράδεκτο M:I2, ενώ την σκυτάλη πήρε αμέσως μετά ο J.J. Abrams ο οποίος κατάφερε να προσθέσει κάποια διασκέδαση και προσωπικότητα στο franchise, μετατρέποντας το αρκετά καλό Mission: Impossible 3 σε αυτό που πλέον είναι γνωστό ως «θεαματική δράση», με εντυπωσιακές σκηνές, με απίστευτα τεχνολογικά gadget και με έξυπνες δόσεις χιούμορ εκεί που πρέπει. Με τις ερμηνείες σε αυτό το είδος να περνούν πάντα σε δεύτερη μοίρα, όλα τα συστατικά των τριών προηγούμεν

Μια μέρα στη ζωή του καπιταλισμού, όχι όμως μια οποιαδήποτε ημέρα αλλά η επόμενη ημέρα. 24 ώρες από τη ζωή ενός χρηματοπιστωτικού ιδρύματος (φανταστείτε κάτι σε Lehman Brothers), στο οποίο επικρατεί πανικός όταν αποκαλύπτεται μετά από έρευνα ένα λάθος. Ένα λάθος που με αλυσιδωτές αντιδράσεις απειλεί με κατάρρευση όχι μόνο της εταιρίας αλλά και ολόκληρου του οικονομικού συστήματος. Με μια μεθοδική και ψύχραιμη αφήγηση και με μια επίκαιρη παραγωγή που χρησιμοποιεί το φόντο της πραγματικής χρηματοπιστωτικής κρίσης, ο σκηνοθέτης και σεναριογράφος J.C. Chandor χτίζει σταδιακά τους χαρακτήρες του και δημιουργεί μια αίσθηση τρόμου. Από την πρώτη, συγκλονιστική, σκηνή το βλέμμα σου είναι καρφωμένο στην οθόνη κι εκεί παραμένει καθ` όλη την διάρκεια. Η οικονομική κατάρρευση μιας τράπεζας δεν είναι ένα τυπικό θέμα για ψυχαγωγία. Βήμα-βήμα περιγράφονται κι αναλύονται τα στάδια που οδηγούν στην πτώση, αλλά το έξυπνο εδώ είναι ότι αυτό γίνεται με κατανοητό τρόπο. Φυσικά και υπάρχουν οικονομικ

Από δευτέρα έρχονται κριτικές για: Margic Call Take Shelter This Must Be The Place Mission Impossible 4 Νήσος 2 50/50 The Artist Puss In Boots My Week With Marylin

Η ιδέα για μια κοινωνία που οι πλούσιοι ζουν περισσότερο σε βάρος των φτωχών, που πεθαίνουν νωρίς με το προσδόκιμο ζωής να είναι η νομισματική μονάδα αποτελεί ένα ωραίο και πρωτότυπο θέμα. Ο συγγραφέας/σκηνοθέτης Andrew Niccol (Gattaca, The Truman Show) ενώ διαθέτει, στα χαρτιά τουλάχιστον, μια εξαιρετική υπόθεση, βγαλμένη λες και από μυθιστόρημα του Philip K. Dick, φαίνεται να μην γνωρίζει τι να την κάνει αφού αφήνει ανεκμετάλλευτες τις δυνατότητες για μια sci-fi αλληγορία για την τρέχουσα οικονομική κρίση ή μια κοινωνική κριτική του κόσμου που το σενάριο τού παρέχει απλόχερα. Η ταινία θα μπορούσε κάλλιστα να αποτελεί μια κριτική του φόβου του πολιτισμού μας για το γήρας και τον θάνατο, είναι όμως έτσι δομημένη και σκηνοθετημένη που κάτι τέτοιο απλά δεν υφίσταται. Η δράση προχωρεί αργά με τυχαίες εκρήξεις βίας, πολλά ερωτήματα μένουν αναπάντητα, θέματα δεν αναπτύσσονται, ενώ από ένα σημείο και μετά αυτό που ξεκινά ως μια πρωτότυπη και ενδιαφέρουσα ιδέα καίγεται πολύ γρήγορα και μ

Με την παρέλαση μιας πληθώρας αστέρων, το New Year’s Eve είναι το είδος της ταινίας που δαπανά περισσότερα χρήματα για ένα, όχι και τόσο ταλαντούχο, αλλά πολύ γνωστό καστ, χωρίς να ενδιαφέρεται για μια καλή σκηνοθεσία, για ένα σενάριο που να αξίζει, κ.τ.λ. Κλασικά, λοιπόν, σε τέτοιου είδους ταινίες το πρόβλημα είναι ότι κάποιες ιστορίες είναι καλές, κάποιες μέτριες και κάποιες πραγματικά κακές. Στο New Year’s Eve, πέραν από μια-δυο κάπως συμπαθητικές (Michelle Pfeiffer: παντοτινή αξία), όλες οι υπόλοιπες αποτελούν πιθανότατα υλικό που δεν χωρούσε στο Valentine’s Day. Έτσι, με την πολύ εύκολη και απλή μετάθεση της ημέρας από 14 Φεβρουαρίου σε 31 Δεκεμβρίου έφτιαξαν αυτό εδώ το έτοιμο για ευρεία κατανάλωση πρωτοχρονιάτικο έργο που προσπαθεί να μας πείσει ότι χωρίς έρωτα και αγάπη, χαΐρι στην ζωή σου δεν θα δεις! Δεν θα περάσετε άσχημα αφού παρόλο το χιλιοειπωμένο θέμα της, αυτού του είδους οι ταινίες καταφέρνουν να σε διασκεδάζουν. Απλά, πραγματικά αναρωτιέμαι ποια είναι τα επόμεν

Μετά το περσινό Piranha 3D, φέτος έχουμε το Shark Night 3D. Κι ενώ το πρώτο αποτελούσε το απόλυτο splatter με την διασκέδαση να φτάνει στο αποκορύφωμα της, φοβάμαι ότι κάτι τέτοιο δεν ισχύει και για το δεύτερο. Μια ομάδα έξι κολεγιόπαιδων παίρνουν τα τέλεια σμιλεμένα σώματα τους, πηγαίνουν ανυποψίαστα για ένα χαλαρωτικό Σαββατοκύριακο και... ναι, μάντεψες σωστά, αυτό ακριβώς που νομίζεις, συμβαίνει. Απλά σε 3D. Σπαταλώντας πολύ χρόνο για τους αδιάφορους χαρακτήρες της ταινίας και με όλες αυτές τις επεξηγήσεις κι αναλύσεις για το πώς οι καρχαρίες βρέθηκαν στην λίμνη, τι ειδή καρχαριών υπάρχουν εκεί και ούτω καθεξής, οι σεναριογράφοι κάνουν ένα μέγα λάθος. Παίρνουν τον εαυτό τους στα σοβαρά χάνοντας την ευκαιρία να το διασκεδάσουν και μαζί να ψυχαγωγήσουν και τους θεατές, κάτι που οι δημιουργοί του περσινού Piranha ήξεραν καλά. Όταν τελικά οι καρχαρίες κάνουν την εμφάνισή τους, πουθενά σε οποιαδήποτε από τις σκηνές δεν υπάρχει το παραμικρό ίχνος αγωνίας ή σοκ ή πρωτοτυπίας. Ενώ

Βρισκόμαστε στο 1915, στο απομονωμένο, χειμωνιάτικο Bastoy. Εδώ βρίσκεται ένα σχολείο μεταρρύθμισης για αγόρια που έχουν παραβεί το νόμο. Η ταινία ανοίγει με την άφιξη ενός νέου κρατούμενου, του επαναστατικού Erling (Benjamin Helstad). Στην πρώτη συνάντησή του με τον διευθυντή (πολύ καλός ο Stellan Skarsgard), του δηλώνει ότι η αποστολή του σχολείου είναι να βρουν τον καλό χριστιανό που κρύβεται μέσα στα αγόρια. Αμέσως, ο Erling παίρνει την απόφαση να αποδράσει. Διαθέτοντας πολλές από τις συμβάσεις τέτοιου είδους ταινιών, όπως σεξουαλική κακοποίηση, αυτοκτονία κι ανεπιτυχείς αποδράσεις, και με την ισχυρή πειθαρχία, την ιεραρχία μεταξύ των κρατουμένων, τις σκληρές τιμωρίες όταν παραβιάζουν τους κανόνες και τις θρησκευτικές πεποιθήσεις του διευθυντή να δίνουν το παρόν για να υποστηρίξουν το κύριο θέμα, ο σκηνοθέτης Marius Holst καταφέρνει και δίνει στο όλο εγχείρημα μια φρέσκια ματιά κάνοντας σας να νιώθετε ότι το βλέπετε για πρώτη φορά. Ο Erling (Benjamin Helstad) είναι ο επαναστ

Το Moneyball είναι μια αληθινή ιστορία. Βασίζεται σε ένα μυθιστόρημα με το ίδιο όνομα από τον Michael Lewis, που καταγράφει το χρονικό της ζωής του Billy Beane, γενικού διευθυντή των Oakland Athletics. Σε αυτό το σημείο της ζωή του που παρακολουθούμε, η ομάδα του είναι στα χειρότερα της και ψάχνει να βρει ένα ανταγωνιστικό πλεονέκτημα απέναντι στις άλλες ομάδες και να κερδίσει. Έτσι, αντί της φυσικής κατάστασης και της φήμης, ο Beane (Brad Pitt), μαζί με τον νέο βοηθό του, Peter Brand (Jonah Hill), θα χρησιμοποιήσουν στατιστικά στοιχεία για τη μελέτη της αξίας των παικτών και θα αλλάξουν το παιχνίδι για πάντα. Παίρνοντας τα πράγματα από την αρχή, δεν έχω καμία γνώση πάνω στο μπέιζμπολ, ούτε είχα ακουστά ποτέ τον Billy Beane. Βλέποντας το Moneyball, όμως, μπορώ να διαβεβαιώσω πως, παρόλο που διαθέτει φυσικά κάποια ορολογία και ονόματα, δεν προορίζεται μόνο για τους οπαδούς του μπέιζμπολ που στο κάτω-κάτω δεν είναι και τόσοι πολλοί στην Ελλάδα. Ο Bennett Miller καταφέρνει να φτιάξε

Κάθε χρόνο, είναι βέβαιο ότι θα βγει στους κινηματογράφους μια ταινία που θα ασχολείται με τα Χριστούγεννα. Οι περισσότερες από αυτές ξεχνιούνται εύκολα, ενώ είναι κάποιες λίγες που θα παίζονται κάθε χρόνο τέτοια εποχή στην τηλεόραση και με το που θα τις βλέπεις θα ξέρεις ότι έρχονται οι γιορτές. Το Arthur Christmas ανήκει ξεκάθαρα στην δεύτερη κατηγορία. Ανανεώνοντας τον μύθο του Αϊ Βασίλη φέρνοντας τον κατευθείαν στα δεδομένα του 21ου αιώνα, το παλιό έλκηθρο και το ιπτάμενο ελάφι έχουν φύγει κι έχουν αντικατασταθεί από ένα υπερηχητικό σκάφος που μοιάζει με το USS Enterprise, με το κέντρο ελέγχου της αποστολής να είναι επανδρωμένο με εκατοντάδες ξωτικά. Σε μια εκπληκτική εναρκτήρια σεκάνς, που θυμίζει λίγο James Bond και Mission Impossible, ο στρατός αυτός των ξωτικών κατεβαίνει στη Γη και το μοίρασμα των δώρων σε όλα τα παιδιά του κόσμου αρχίζει. Από εκεί και πέρα, παρακολουθούμε τον Άρθουρ, τον γιο του Αϊ Βασίλη, στην προσπάθεια του να πάει το μοναδικό δώρο που δεν παραδόθηκε σ