Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Λάρισα: Εμπιστευτικό [0/5]

Μετά τη «μεγάλη», λοιπόν, επιτυχία του I Love Karditsa, ο Στράτος Μαρκίδης αποφάσισε να γυρίσει ακόμα μια ελληνική κωμωδία με ένα πλήθος ηθοποιών. Η μόνη λέξη που μου έρχεται στο μυαλό είναι: γιατί;;;

Πραγματικά, δεν ξέρω τι να γράψω για το συγκεκριμένο έργο αφού κατά την διάρκεια της προβολής του είχα πολλές απορίες. Σκεφτόμουν, πότε επιτέλους θα γυριστεί σε αυτή την χώρα μια πραγματικά αστεία κωμωδία; Γιατί πρέπει σχεδόν σε κάθε σύγχρονη ελληνική ταινία να υπάρχει και μια ερωτική σκηνή που συνήθως δεν εξυπηρετεί την πλοκή και χρησιμεύει μόνο στην προβολή του κάλλους των πρωταγωνιστών; Γιατί σε τέτοιου είδους ταινίες προτιμούνται γνωστοί ηθοποιοί, κατά προτίμηση αναγνωρίσιμοι από επιτυχημένες τηλεοπτικές σειρές, και το κυριότερο, αυτοί πώς δέχονται να παίξουν;

Με τον Γιάννη Ζουγανέλη να διεκδικεί επάξια τον τίτλο του χειρότερου, η πληθώρα των ηθοποιών εδώ απλά περιφέρεται χωρίς να κάνει απολύτως τίποτα! Η Μπέσυ Μάλφα προτάσσει το στήθος της, ο Μάριος Ιορδάνου κυκλοφορεί γυμνόστηθος, η Τιτίκα Σαριγκούλη τυποποιημένη πλέον κάνει το ίδιο σε κάθε ρόλο και πραγματικά θα μπορούσα να πω κάτι για όλο το καστ αλλά δεν θα το κάνω. Τίποτα και κανένας δεν σώζεται από αυτή την ταινία. Όλα είναι ίδια, το ένα κλισέ διαδέχεται το άλλο σε μια φαρσοκωμωδία χωρίς χαρακτήρες, οι οποίοι μπλέκουν σε αφελέστατες κι εξευτελιστικές καταστάσεις, οι ιστορίες όσο και να το θέλει η ταινία δεν δένουν μεταξύ τους και δεν έχουν (σημαντικό για μια ταινία) συνοχή. Επιπροσθέτως, υπάρχει αφθονία σαχλών αστείων κι ανεκδιήγητων διαλόγων σε τοπική διαλεκτό και μια Έφη Παπαθεοδώρου με ύφος «κόβεται το σεξ» να πετάει σεξιστικού περιεχομένου υποτιθέμενα χιουμοριστικά σχόλια ανά τακτά χρονικά διαστήματα. Και εσύ από κάτω συνεχίζεις να απορείς και να σκέπτεσαι: ειλικρινά, αυτό έχει να δείξει το ελληνικό σινεμά; Χειρότερο κι από το πιο αδιάφορο ελληνικό σήριαλ.

Πραγματικά, με θλίβει το γεγονός ότι βάζω τον χαμηλότερο βαθμό ως σήμερα σε μια ελληνική ταινία, αλλά συγγνώμη τέτοιες ταινίες καλό είναι να μην βγαίνουν στους κινηματογράφους, πρώτον γιατί χαλάνε την εικόνα ολόκληρου του ελληνικού σινεμά και δεύτερον γιατί τον πηγαίνουν χρόνια πίσω στην δεκαετία της βιντεοταινίας…

Σχόλια

  1. και τι εχει ρε η δεκαετια της βιντεοταινιας?Αντε να πουμε πηξαμε με τους ψευτοκουλτουριαρηδες του κωλου.Για την ταινια μαλλον συμφωνω αλλα να προσεχουμε με καποιους χαρακτηρισμους

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Για αρχή όταν θα προσέχεις εσύ με κάποιους χαρακτηρισμούς τότε θα αρχίσω να προσέχω και εγώ. Πέρα από αυτό όμως δεν έχει τίποτα η δεκαετία της βιντεοταινίας. Όπως όμως δεν θα ήταν ωραίο να επιστρέψουμε και στην εποχή του Hollywood με τις ταινίες με γιγάντιες αράχνες και ποντίκια έτσι δεν θα ήταν ωραίο να επιστρέψουμε και σε αυτή την δεκαετία. Καλά ήταν αλλά ανήκει στο παρελθόν.

      Διαγραφή

Δημοσίευση σχολίου

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

The Amazing Spider-Man [3/5]

Reboot. Σε κινηματογραφικούς όρους ισοδυναμεί με την εν μέρει ή και ολική απόρριψη μιας υπάρχουσας ταινίας ή σειράς ταινιών και την επανεκκίνηση της με καινούργιες ιδέες, ιστορίες ή στυλ αφήγησης. Αλλιώς «πώς να βγάλουμε περισσότερα λεφτά», κάτι που δυστυχώς για το The Amazing Spider-Man τείνει να κλίνει προς, χωρίς αυτό όμως να σημαίνει ότι δεν διαθέτει αρετές. Από το 2005 έως το 2011 μόνο, τουλάχιστον καμιά δεκαπενταριά περιπτώσεις reboot έχουν πραγματοποιηθεί ή βρίσκονται στο στάδιο των γυρισμάτων. Κοινά χαρακτηριστικά σε όλες τις περιπτώσεις είναι ότι η όποια αφηγηματική συνέχεια προηγούμενων ταινιών με το ίδιο θέμα σβήνεται, με αποτέλεσμα ένα φρεσκαρισμένο franchise που και θα προσελκύσει ξανά ένα ευρύτερο κοινό και θα είναι και δικαιολογημένο. Και τι εννοώ με αυτό. Ας πάρουμε παράδειγμα το Batman Begins. Μιλάμε για ένα reboot το οποίο από όποια πλευρά και να το δεις, δικαιολογεί την ύπαρξη του. Χρονικά μεσολαβούσαν οκτώ χρόνια από την τελευταία ταινία Batman (το Batman &

Made in Italy ★

Κάποιος είπε κάποτε ότι η “ζωή” είναι αυτό που συμβαίνει όταν δεν περιμένεις κάτι να συμβεί. Και είναι τόσο αλήθεια. Ο ίδιος άνθρωπος όμως μάλλον δεν θα είχε δει ταινίες σαν αυτή, που περιμένεις κάτι να συμβεί αλλά τελικά τίποτα δεν συμβαίνει, και οι ώρες της ζωής σου σπαταλιούνται άσκοπα. Πριν την κριτική, η συγκεκριμένη ταινία απαιτεί να έχουμε κάποιο υπόβαθρο. Στο έργο πρωταγωνιστούν οι Liam Neeson και Micheal Richardson, πατέρας και γιος αντίστοιχα στην πραγματική ζωή. Όλοι γνωρίζουμε ότι το 2009 η Natasha Richardson, γυναίκα του Liam Neeson και μητέρα του Micheal Richardson, έφυγε από τη ζωή καθώς ο τραυματισμός της στο κεφάλι κατά τη διάρκεια ενός συνηθισμένου μαθήματος σκι για αρχαρίους απέβη μοιραίος. Η πλοκή της ταινίας τώρα αφορά έναν πατέρα και γιο που επιστρέφουν στην Ιταλία για να πουλήσουν το σπίτι που κληρονόμησαν από την αείμνηστη σύζυγο και μητέρα αντίστοιχα. Κατά τη διάρκεια της ανακαίνισης της βίλας, θα γνωριστούν καλύτερα μεταξύ τους, βελτιώνοντας τη σχέση τους που

Contraband [1.5/5]

Το «Τελικό Χτύπημα» είναι η κλασσικού τύπου ταινία ληστείας, όπου καθώς προχωράει, τα πράγματα γίνονται όλο και χειρότερα και που φυσικά έχουμε ξαναδεί εκατοντάδες φορές. Δεν έχει σημασία, βέβαια, αν μια ταινία «θυμίζει» μια άλλη ή έχει την αίσθηση του γνώριμου. Με βάση ένα κάλο σενάριο όλα αυτά ξεχνιούνται. Αλλά, αλίμονο, εδώ δεν υπάρχει η σωστή βάση, με αποτέλεσμα η ταινία να κατατάσσεται στην κατηγορία «το είδαμε, το ξεχάσαμε». Πρόκειται για μια ταινία δομημένη με μια απλή αρχή, ένα απλό τέλος κι ένα περίπλοκο μεσαίο κομμάτι. Το θέμα, όμως, είναι ότι στις ταινίες με ληστείες, καθώς και στα περισσότερα θρίλερ, ξέρουμε ότι τα πράγματα δεν θα πάνε σύμφωνα με το σχέδιο, ίσως κάπου-κάπου να θέλουμε και να δούμε επιπλοκές προκειμένου να παρακολουθήσουμε την ομάδα των χαρακτήρων καθώς θα προσπαθεί να προσαρμοστεί και να τις ξεπεράσει. Το πρόβλημα είναι ότι στο παρόν φιλμ αυτές οι επιπλοκές δεν αισθάνονται τόσο πολύ ως φυσικές, αλλά περισσότερο σαν στοιχεία πλοκής από άλλες τέτοιες ται